big bang life..

Λογική είναι η ανάλυση του ορθού τρόπου σκέψης η αλλιώς η πλήρης απαλλαγή από το πάθος και τα παράγωγα του …Μέτρο είναι μια μεσαία κατάσταση της λογικής και του πάθους ...που το βρίσκουμε όμως λέτε να υπάρχει κανένα σούπερ μάρκετ η φαρμακείο που πουλάνε μπουκαλάκια λογικής και πάθους ..η λέτε να υπάρχει χημείο αναμείξεων των συναισθημάτων στο οποίο με τις κατάλληλες αναλογίες καταφέρνεις να φτάσεις σε μια μεσαία κατάσταση που απλά σε συντηρεί στη ζωή η σε αφήνει να περιμένεις να ζήσεις δεν ξέρω αυτά τα δυο πάντα τα μπέρδευα…

Θέλω να πιστεύω στο big bang και σε κάθε κανόνα πλήρης διάλυσης δεν μου αρέσει το μέτρο εδώ καλά καλά ούτε τα κιλά μου δεν μπορώ να ελέγξω γιατί να μπορώ τα συναισθήματα μου…Φοβάμαι να βάλω τη ζωή μου σε μια σειρά με πνιγεί η ζωή από διαφήμιση πρωινού με τα καθώς πρέπει ζευγάρια που ξεκινάνε ευτυχισμένα το πρωινό τους και απλά ζουν την μέτρια ζωή τους ..Έχω μάθει να ζω η πολύ ευτυχισμένη η τελείως διαλυμένη δεν ξέρω πως είναι το ενδιάμεσο..

Ξέρετε που μπορώ να το βρω…?

Λέτε να υπάρχει άκρη σε αυτό το κουβάρι της ζωής ..η δεν έχουμε βρει ακόμη τις άκρες του και αυτό είναι που μας μπερδεύει….

Με πολύ αγάπη στους απίστευτα παράλογους της ζωής...

Μου λείπεις....

Απίστευτη αίσθηση να έχεις 5 λεπτά που έκλεισες το τηλέφωνο και να σου έρχεται μια πικρή γεύση απομάκρυνσης που σε κάνει να πιστεύεις ότι περάσανε μέρες η και χρόνια από την τελευταία φορά που μιλήσατε…Προσπαθείς να θυμηθείς την κάθε στιγμή την κάθε εικόνα της τελευταίας συνάντησης σας και το μόνο που σου έρχεται στο μυαλό, είναι αλήθεια.. πόσο πολύ μου λείπει……?πόσο..? αχ να ήξερε...

Προσπαθείς να βάλεις όλες σου τις δυνάμεις για να μπορέσεις να εφαρμόσεις αυτό που είχες διαβάσει μια φορά στον αλχημιστή, ότι όταν θέλεις κάτι πολύ όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος συνωμοτούν για να το αποκτήσεις, εσύ φυσικά δεν τις ζητάς όλες.. σου φτάνουν οι δικές σου και λίγες ίσως από εκεί πάνω…Αλλά έλα που όσο και να το θέλεις αυτή η παγωμαρα δεν φεύγει και θα ήθελες τόσο πολύ να μπορεί να ακούσει την κάθε σου σκέψη και ίσως αν το θέλει να έρθει κοντά σου…

Φωνάζεις με όλη τη δύναμη της καρδιάς σου, μέχρι που να ξεσηκωθούν οι ουρανοί, μέχρι να ακουστεί στην απίστευτη μοναξιά σου, μέχρι να φύγει πέρα από τα σύνορα της μέχρι πρότινος καλή σου συμπεριφοράς, με κάθε τρόπο που δεν είχες ποτέ διανοηθεί... και θέλεις... αχ θέλεις τόσο να ακουστείς και λαχταράς τόσο πολύ το κάθε άγγιγμα ,το κάθε φιλί, την κάθε ανάσα ,την κάθε νότα αρώματος που σε ταξιδεύει σε μέρη που ούτε περίμενες ότι υπάρχουν….


Αχ πόσο πολύ μου λείπεις....?θα ήθελα μόνο ένα σου βλέμμα για να νιώσω τη ζέστη σου δίπλα μου, ένα σου χάδι για να ξανά πάω σε εκείνα τα μέρη που εσύ μου έδειξες , ένα σου φιλί για να γευτώ λίγο από τη γλύκα σου που τόσο λαχταρούσα ….και πόσο περιμένω να σε φέρω κοντά μου σαν κρασί που έχει τη γλύκα των πιο αισθησιακών καρπών, ετσι θέλω να σε γευτώ …αρρώστια μου…

Αφιερωμένο στους απανταχού καψουριδες και αμαρτωλούς…

Τουρτουρίσματα...

Μπρρρρρρρ κρύο... μου έλειψε να πω την αλήθεια ήθελα πολύ να έρθει ήταν καιρός του έλα όμως που σαν χαζούλι που είμαι δεν είχα αφήσει ούτε μια μπλούζα έξω και όταν το πείρα χαμπάρι ήταν 5 λεπτά πριν φύγω για δουλειά άντε να προλάβεις εκείνη την ώρα να κατεβάσεις μπλούζες και ζακέτες και ότι άλλο σου έρθει στο κεφάλι από τα τόσα που έχεις φορτώσει στο πάνω ράφι της ντουλάπας που καλά καλά δεν κλείνει από την πίεση..

Είναι υπέροχα που ήρθε ξανά θέλω χειμώνα μου αρέσει ξέρετε κρύο έξω, ζεστούλα μέσα αγκαλίτσες με τον λατρεμένο ταινιούλες η μάλλον ρεσιτάλ ταινιών γιατί είμαστε και της υπερβολής και ατελείωτες κραιπάλες με τα καλούδια από τα delivery.. α.. ναι είναι ακόμη ένα ελάττωμα μου μαγειρεύω αλλά βαριέμαι να το κάνω οπότε ο κυρ Κώστας στη γειτονιά κάνει κάτι γεμιστά της μαμάς μούρλια.

Το μόνο άσχημο είναι που αρχίζουν να κρυώνουν πάλι τα πατουσάκια και το βράδυ όταν πάω να τα χώσω ανάμεσα στα ζεστά πόδια του καλού μου ξυπνάει τρελαμένος από την υπέροχη δροσερή αίσθηση που του προσφέρω και αρχίζει τα γνωστά περί γυναικών και των αναθεματισμένων κρύων ποδιών τους ε.. αμάν τι να κάνουμε γι αυτό υπάρχετε για να μας ζεσταίνετε κάποιο λόγω είχε η φύση που μας έκανε τόσο διαφορετικούς..

Φανταστείτε λέει ένα κόσμο δίχως εμάς τα τόσο χαριτωμένα και διαφορετικά πλάσματα ποιον θα είχατε βρε να σας γκρινιάζει να σας πειράζει όταν δεν θέλετε να σας σπάει τα νεύρα με το ζάπινγκ στη TV αλλά και ποιον θα είχατε να σας αγκαλιάζει να σας σκεπάζει το βράδυ να σας φιλάει τρυφερά πριν φύγετε για δουλειά να σας σκάει ένα χαμόγελο όλο πονηριά και υπονοούμενο από αυτά που σας αρέσουν γιατί σας προετοιμάζουν για τα επόμενα ...

Αν δεν μας είχατε βρε θα υπήρχε μόνο χειμώνας στη ζωή σας και είναι ωραία να υπάρχουν και οι 4 εποχές ....παρά τους καύσωνες παρά τις βροχές παρά τους παράξενους κρύους ανοιξιάτικους ήλιους και είναι ωραία δεν λέω να κρυώνεις καμιά φορά αλλά και σαν την ζεστή μιας μοναδικής αγκαλιάς που θα βρείτε...?

Far away

Μερικά από τα παράξενα ταξίδια μιας μικρής ονειροπόλας είναι να είναι ο σωτήρας του κόσμου φυσικά. ...Ξέρετε μαγικό χαλάκι.., ραβδάκια.., η καλύτερα και για πιο ευκολία 2 μικρά ημιδιαφανή φτερά, να γυρνάει ανά τον κόσμο και οπού βρίσκει πόνο, δυστυχία, θλίψη να τα μαζεύει στο τσουβαλάκι της η στο τσαντάκι της τύπου Sport Billy και να επιστρέφει φέρνοντας δώρα φτιαγμένα με ελπίδες, χαρά και μια γλυκιά ευτυχία… Αλλά δυστυχώς επειδή είναι άλλη μια φανταστική περιπλάνηση της μικρής μας αρκείτε στην συμπόνια…που έχει μπόλικη μέσα στην καρδιά…

Υπάρχουν και άλλα τέτοια μικρά ταξιδάκια που θα ήθελε να κάνει, αλλά το πιο γλυκό από αυτό είναι αυτό που φαντάζεται να κάνει με τον μοναδικό της ήρωα να μην χρειάζεται τα δικά της φτερά αλλά να πιαστεί από την αγκαλιά του και να…ε...κai μετά καρδούλες αρώματα μελωδίες και άλλα τέτοια να περιστρέφονται γύρω τους ε το παράκανα μου φαίνεται ..

Τι θα λέγατε για μια ολοκληρωτική ισοπέδωση μιας τέτοιας μικρής ονειροπαρμένης…Λοιπόν σχεδίασε τα πάντα ρολόι για ένα τέτοιο γλυκό mini ταξιδάκι και πίστευε ότι είχε βρει και τον ιδανικό ήρωα ήταν από αυτούς που δεν χρειαζόταν πολλά απλά μόνο να μην γίνουν αυτοκόλλητοι με την μικρή ιπτάμενη φίλη μας …α ..ναι τέτοιος ήρωας της έτυχε της κακομοίρας .Λοιπόν που λέτε είχε συνηθίσει πολύ η μικρή μας να είναι μόνη αλλά και μαζί με τον Mr. Hero της .. Μια μέρα όμως ο υπέροχος αυτός λατρεμένος της είχε μια μοναδικά ασύλληπτη ιδέα ήθελε λέει να μην πολύ πιέζετε από την αγκαλιά της μικρής μας και αποφάσισε να βάλει λίγο δράσει στη ζωή του ..πήρε δρόμους βουνά ανέβηκε σε βουνοκορφές για να μπορέσει να νιώσει πιο ελεύθερος μέχρι που πια ξέχασε ότι υπάρχει πίσω η μικρή του ….

Η χαζούλα μας πάλι περίμενε να γυρίσει μέρα νύχτα είχε ξεχάσει να κοιμάται είχε ξεχάσει να κάνει το οτιδήποτε μόνο ζούσε για να περιμένει και να ελπίζει ότι μια μέρα θα τον ξαναδεί να επιστρέφει έβλεπε μέσα από κάτι δικές της παλιές αναμνήσεις που της είχαν απομείνει από τον καλό της και δεν μπορούσε να ξεφύγει ήθελε λέει να του φωνάξει να τον φέρει ξανά διπλά της αλλά δεν θυμόταν πως πρέπει να το κάνει…μέχρι που η λέξεις πάγωσαν και έγιναν πέτρα μέσα της….μέχρι που το φως της έγινε σκοτάδι και κάθε μέρα που περνούσε έφευγε όλο και πιο μακριά από τον κόσμο της και δεν είχε μάθει να ζει εκεί έξω…..

Μικρά βήματα με μεγάλη επιτάχυνση….

Γεννιόμαστε με αυτό το χάρισμα, ξεκινάμε με αργά αδέξια βηματάκια προσπαθούμε να κρατηθούμε από γωνίες από χέρια από αντικείμενα ,άλλες φορές τα καταφέρνουμε άλλες πέφτουμε αλλά πάντα βρίσκουμε τρόπο να σταθούμε παρα τις δυσκολίες τις σύντομης διαδρομής μας .Μερικοί από εμάς πάλι έχουν τη τύχη να πέσουν σε καλούς προπονητές άρχισαν από τα ιδία βήματα με τα δικά μας αλλά στην πορεία έμαθαν να βαδίζουν με τους ρυθμούς που αυτοί θέλανε. Άλλοτε με αργά και σταθερά βήματα σίγουρα χωρίς αμφιβολίες και άλλοτε γρήγορα βιαστικά αλλά ποτέ τρέχοντας ποτέ με ρυθμούς φυγής, γιατί εκτός από βήματα έμαθαν να παρατηρούν, να ακούν, να λαμβάνουν κάθε εικόνα, να την επεξεργάζονται, να προετοιμάζονται για τα εμπόδια πριν καν έρθουν μπροστά τους, σαν μαχητές της ζωής σαν αγρίμια που καρτερούν την κατάλληλη στιγμή για να κάνουν την επίθεση τους να πάρουν μονό τα απαραίτητα χωρίς βάρη χωρίς υλικές καβαντζες για το αύριο αλλά με πολλές εμπειρίες για να αντιμετωπίσουν τα πάντα…

Τι γίνεται όμως όταν το μόνο που ξέρεις είναι να τρέχεις και το κάνεις τόσο καλά το άτιμο που λες και αναβολικά σε έχουν ποτίσει πριν από το μαραθώνιο σου γιατί για τέτοια κούρσα μιλάμε μεγάλων αποστάσεων και δεν έχεις πάρει και τα κατάλληλα ισοτονικά μαζί για παν ενδεχόμενο.. Τι γίνεται όταν ξέρεις ότι ο δρόμος που σε έβαλαν να τρέχεις είναι ευθεία και εσύ ρε γαμώτο όλο σε κάτι λακκούβες πας και πέφτεις και οι γα…..ες όλο λάσπες έχουν που σε αναγκάζουν να τις έχεις πάνω σε όλη τη πορεία του αγώνα να μη μπορείς να τις πετάξεις , και σε βαραίνουν τόσο πολύ που δεν το αντέχεις άλλο, τόσο που δεν σε αφήνουν ούτε να δεις τι έχει πιο κάτω… προσπαθείς αλλά καμιά λογική εκεί πέρα κανένα φως σε αυτό τον κωλο δρόμο και περίμενα φώτα στο στάδιο πριν το τελευταίο γύρω τώρα γιατί δεν τα βλέπω....?

Παράξενοι επαναστάτες στα παιχνίδια της ζωής

Όταν μένεις καιρό μόνος σου λένε ότι αρχίζεις και αποκτάς παραξενιές γίνεσαι ένας ιδιότροπος με πολύ διαφορετικά γούστα από το κοινό των προβάτων…..Το ζήτημα είναι τι επιλέγεις πρόβατο η επαναστάτης της διαφορετικότητας σου?Η λέτε να υπάρχει και το ενδιάμεσο στην πορεία των ταξιδιών μας.......


Ξεκινάμε από την επιλογή του πρόβατου και βάζουμε ρολακια για να μπούμε πιο πολύ μέσα στο mood της υπόθεσης .Έχουμε το ζευγάρι του είμαι πρόβατο και το γουστάρω, ξυπνάνε το πρωί μαζί πίνουν καφέ η γάλα γιατί το ζευγάρι αυτό προσέχει τη διατροφή του πληρώνει χρήματα σε γυμναστήρια διατροφολόγους και γενικά γουστάρει πολύ το είμαι υπόδειγμα και δείτε τι καλά που το κάνω. Ο άντρας της υπόθεσης τα βράδια επιστρέφει σπίτι δεν αφήνει ρούχα κάλτσες κλειδιά παπούτσια όπου βρει αλλά τα πάντα τα βάζει σύμφωνα με την τακτοποιημένη του ζωή.. είναι κάτι όμως που θα ήθελε πολύ να έχει γιατί το έχασε από καιρό του λείπει απίστευτα εκείνη η γλυκιά τρυφερότητα που είχε όταν πρωτογνώρισε την πριγκίπισσα του η αίσθηση του είμαι ο αρχηγός εδώ… είναι ο χώρος μου εδώ… ανήκω εδώ…. Η πριγκίπισσα πάλι έχει γίνει μάνα ήθελε να είναι ανεξάρτητη να έχει τους χώρους της να έχει τον έλεγχο. Το πρωί δούλευε στη διαφημιστική εταιρία του πατέρα της και τα απογεύματα αφού τέλειωνε από yoga pilates και spa παρακολουθούσε και τις δραστηριότητες των παιδιών στο κολέγιο έτρεχε και σε μερικά galla τα Σαββατοκύριακα ήταν ένα από τα γνωστά πρόσωπα της πόλης.....Θα ήθελε πολύ όμως να νιώσει ξανά όπως τότε που όλοι την προσέχανε γιατί ήταν θηλυκό είχε ξεχάσει το πώς ήταν αυτό το συναίσθημα ….μια βαθιά ανάμνηση δροσιάς μόνο είχε απομείνει.


Το δεύτερο ζευγάρι μας είναι αυτό του ζω τη ζωή μου και τους έχω στα αρχ...α μου γραμμένους η περίπου έτσι ,έχουν χρόνια σχέση ζουν σε διαφορετικά διαμερίσματα γιατί είναι κατά του γάμου και οι δυο "ε μάλλον περισσότερο ο τυπάς μας" ήταν από αυτούς τους γνωστούς ροκάδες της εποχής μας με τα σκισμένα τζιν με τις μαντίλες στο κεφάλι που όλα τους φταίγανε και πάντα το κατεστημένο ήταν η αιτία της μόνιμης βαρεμάρας τους. Ο επαναστάτης άντρας αυτού του ζευγαριού ζει τη ζωή του έχει τη δουλειά του μια μηχανή GSXR "κατά προτίμηση χιλιάρα" και το βράδυ όταν επιστρέφει σπίτι με τη δίκυκλη γκόμενα του αφήνει τα πάντα πίσω του, πετάει δερμάτινα μπότες κάλτσες οπού βρει τρώει τα σουβλάκια του πίνει τις μπίρες του με τους κολλητούς του βλέποντας αγώνες motogp τις Κυριακές δεν του λείπει τίποτα η έτσι θέλει να πιστεύει.. Η πιτσιρίκα του όμως που λάτρευε κατά τα λεγόμενα του και ποιος δεν θα τη λάτρευε άλλωστε δεν μιλούσε άκουγε τα πάντα περίμενε τον έβλεπε σαν θεό της ήταν ο ήρωας της περίμενε για χρόνια να την ακούσει να την καταλάβει να δει για λίγο αυτό που έκρυβε μέσα στα μάτια της να τις δώσει αυτά που περίμενε μια αγκαλιά όταν την είχε ανάγκη….της αρκούσαν τα λίγα βλέπετε δεν είχε μάθει να έχει απαιτήσεις δεν είχε μάθει να ονειρευτε για το αύριο μονό ζούσε την κάθε της μέρα ..Με μεγάλο κόπο τα έφερνε βόλτα στην καθημερινότητα της δεν είναι ότι δεν προσπαθούσε αλλά τη να προλάβει να αντέξει το μαλάκα το αφεντικό της που ενίοτε της την έπεφτε τα ενοίκια τα ρεύματα που ερχόταν κάθε λίγο και δεν φτάνανε η τους παραλογισμούς των γονιών που την περιμένανε να την δούνε νυφούλα λες και το ζητούμενο είναι μονό να έχεις κάποιον δίπλα σου..Τα βράδια η μικρή απελπισμένη περίμενε των ήρωα της να έρθει να την πάρει να πάνε βόλτες μαζί σε αγνώστους προορισμούς και όταν δεν γινόταν αυτό τις περισσότερες φορές δηλαδή η έμενε μέσα και μαύριζε την καρδιά της η έπνιγε τον πόνο της στα σκοτεινά μπαράκια κάποιας μακρινής γειτονιάς είχε συμβιβαστεί με την μοναξιά της…


Μετά από χρονιά αυτά τα δυο ζευγάρια οι μοίρα τους τα έφερε έτσι και έτυχε να συναντηθούν σε ένα τυχαίο τροχαίο ατύχημα που προκάλεσε το πρώτο ζευγάρι οδηγώντας το γυαλιστερό BMW αμάξι της οικογένειας έτσι λοιπόν εκείνο το απόγευμα καθώς περνούσαν από τη συνηθισμένη διασταύρωση της γειτονιάς πέσανε πάνω στην μηχανή των παιδιών ευτυχώς τα παιδιά δεν πάθανε κάτι μόνο μερικές εκδορές σε γόνατα και χέρια σωματικά όλα η έτσι τους έλεγαν τα μάτια εκείνη την ώρα .Το απίστευτο τις ιστορίας είναι όταν αυτά τα δυο παράξενα ζευγάρια συναντήθηκαν έγιναν ένα με μιας ο άντρας ένα ένιωσε προστάτης ξανά βλέποντας την ανάγκη της πιτσιρίκας με τη μηχανή για προστασία για αγκαλιά για ζεστασιά η κοπέλα πάλι ήθελε τόσο πολύ να πιαστεί να την ακούσουν να γίνει ξανά σημαντική… Ο τυπάς μας από την άλλη δεν είχε ξανά ματαδει γυναίκα τόσο φινετσάτη εκλεπτυσμένη και με άποψη και η κυρία πρόσωπο τις πόλης είχε καιρό να δει άντρα άγριο από αυτούς που βαράνε γροθιά στο τραπέζι και ο κόσμος όλος κλ....ει μέντες ήθελε πολύ να νιώσει πάθος ξανά να νιώσει αδύναμη να λιώσει ξανά από έρωτα.....και όλα πήραν το δρόμο της σιωπής το δρόμο που χαράζει η καρδιά και δεν αφήνει περιθώρια καμιάς σταγόνας λογικής εκεί μέσα.


Τελικά ποιος είναι το θύμα ποιος το πρόβατο και ποιος ο παράξενος επαναστάτης στα παιχνίδια τις ζώης?Είναι όλα τόσο προμελετημένα από εκεί πάνω η πέσαμε σε μια τρύπα που δεν έχει τελειωμό και το γαμώτο είναι δεν ξέρουμε και τι έχει εκεί κάτω...λέτε να υπάρχει παράδεισος εκεί μέσα…?

Clouds

Πάντα ήθελα να φτάσω κοντά τους να ξαπλώνω ανέμελα πάνω τους να τα αγγίξω να τα μυρίσω είχα τη αίσθηση ότι η μυρωδιά τους θα είχε κάποιες δροσερές νότες σπάνιων αρωμάτων. Μπορει να με πείτε ονειροπόλα δεν θα είστε οι μόνοι άλωστε υπάρχουν πολλοί που μου το λένε και με προσγειώνουν απότομα , μόνο που εγώ δεν θέλω να κατέβω δεν μπορούν να καταλάβουν είναι καλό καμιά φορά να αφήνουμε το νου μας να ταξιδεύει..

Φαντασία μου πλανεύτρα όπως λέει και ένα γνωστό μας άσμα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα…Ψεύτρα…..?μάλλον κάνανε λάθος στον στοίχο σε αυτό το σημείο σίγουρα δηλαδή γιατί αν είναι να μας λέει και αυτή ψέματα τι θα απογίνουμε εμείς οι παράξενοι και οι ονειροπόλοι... ? Αφήστε που καμιά φορά εκεί που μας πάει είναι πιο γλυκά και ήσυχα από όσα φανταζόμαστε….

Στο θέμα μας πάλι περί clouds και συναφή. Μικρή λοιπόν τις Κυριακές όταν μας έπαιρνε ο μπαμπάς και η μαμά για εκδρομή, είχα μια κακία συνήθεια το έκανα ξέρετε χωρίς να με βλέπουνε και καμιά φορά παρέσυρα και τον μικρό μου αδερφό στη βλακεία μου αυτή, καθόμασταν στις πίσω θέσεις του αυτοκινήτου ανοιχτά παράθυρα πάντα, "γιατί μονό καλοκαίρι και άνοιξη κάναμε αυτές τις εκδρομές" και εκεί που δεν μας έπαιρναν χαμπάρι με αρχή εμένα φυσικά " για να δείξουμε και το καλό παράδειγμα" βγάζαμε τα χεράκια έξω και αισθανόμασταν τι να σας πω σαν να πετάμε μου έλεγε μετά ο μικρός, αν μας καταλάβουν θα έχει τιμωρία μήπως να μην το κάνουμε ξανά? και εγώ σαν πιο μεγάλη και φιλοσοφημένη του απαντούσα ναι αλλά τώρα θα ξέρεις πως μπορεί να είναι τα σύννεφα άρα μικρέ μου άξιζε έστω και λίγο το ρίσκο.

Προσπαθώ να τα έχω σαν καλή ανάμνηση μες στο μυαλό μου να μη σκέφτομαι ότι φέρνουν μαυρίλα πολλές φορές και σκοτεινιάζει εκτός από τον ουρανό και η καρδιά και η ψυχή μας λέω αστα να κάνουν το πέρασμα τους ήταν η ώρα τους να έρθουν απλά περίμενε λιγάκι κράτα ομπρέλα για παν ενδεχόμενο και δες κάπου εκεί θα έρθει η λύτρωση, γιατί τα άτιμα πάντα μετά από τα σκοτάδια τους φέρνουν ένα φως τόσο καθαρό που λες και παραγγελιά το είχανε κάνει …...

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ

Kάποτε έλεγα τι ωραία που είναι η ηρεμία… τι όμορφη που είναι η σιωπή… και το άκουσμα της, προσπαθούσα να μπω βαθειά μέσα της να γίνω ένα με αυτή το αγαπούσα εκείνο το μέρος, δεν ήθελε αναζήτηση δεν είχε αμφιβολίες, ήταν απόλυτα όλα εκεί και πολύ σίγουρα ένιωθα ασφάλεια σε εκείνα τα μέρη.

Έχασα όμως τη διαμονή μου εκεί πέρα είχε νοίκι και δεν πρόλαβα να το πληρώσω δεν φτάνανε και τα ρημάδια ίσα ίσα τα έφερνα βόλτα . Προσπάθησα πολύ να κρατηθώ αλλά κι αυτός ο αναθεματισμένος ο ιδιοκτήτης μου το δήλωσε έξωση μου λέει, από εδώ και πέρα παιδί μου να μάθεις να είσαι συνεπής και ήταν πάντα το μόνιμο μου πρόβλημα αυτό..

Ήθελα λέει να μην έχω έγνοιες και να ταξιδεύω ελεύθερα απλά να υπάρχει ο χώρος μου αυτός που με κρατάει μακριά από όλα τα άλλα και σβήνει κάθε μου σκέψη . Ήταν όμως και αυτός ο μποέμης τύπος που είχα συναντήσει ένα απόγευμα σε εκείνο το μικρό βρόμικο τυπογραφείο της γειτονιάς που είχε καρφωθεί τόσο πολύ μέσα στις σκέψεις μου δεν έλεγε να φύγει. Φώλιασε εκεί μέσα δεν με άφηνε να δω τίποτε άλλο.

Μικρή μου είπε δεν έχεις δει τίποτε εκεί έξω έχεις πολλές διαδρομές ακόμη να διανύσεις αρκεί να βρεις την αλήθεια σου να μην αφήσεις την ηρεμία να σε πνίξει, τόλμησε να φωνάξεις όλα όσα υπάρχουν εκεί κριμένα τόλμησε να τα δείξεις.

Δεν ήξερε όμως ότι εγώ τα λόγια του τα είχα βάλει τόσο μέσα μου που τα έκανα αλήθεια και είχα ξεχάσει όλα τα άλλα ήθελα μόνο να δίνω τώρα γιατί με ανάγκασε να δω ότι υπάρχει και το να να διεκδικώ τα όνειρα μου.

Χρώματα

Υπάρχουν χρώματα εκεί έξω δεν είναι όλα μαύρα και γκρι.

Υπάρχει φτερούγισμα εκεί που κανείς δεν μπορεί να δει αρκεί να υπάρχει αυτός ο μικρός σπινθήρας όταν αντικρίζεις ανθρώπους με χρώματα, όταν βλέπεις το άλλο σου μισό όταν σε έχει κοντά του. Αλήθεια δεν είναι όλα σκοτεινά εκεί πέρα, ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα μια ζεστή αγκαλιά, ένα βλέμμα όλο κατανόηση και τότε όλα γίνονται πιο όμορφα αποκτούν νόημα, παίρνουν άλλους τόνους πιο ζωηρούς, πιο φωτεινούς. Ποσες φορές δεν λαχτάρισες το γαλάζιο , το κόκκινο , το πράσινο, πόσες...; πόσες...;

Αλλά έρχονται στιγμές που οι σκέψεις σε βυθίζουν σε απέραντο σκοτάδι, σου κλείνουν όλα τα παραθυράκια και μένεις να αναρωτιέσαι εγώ το επέλεξα η μου ήρθε από κάπου εκεί ψιλά είναι μια από αυτές τις περίεργες δοκιμασίες που πρέπει να περνάμε η μια ακόμη πληγή που πρέπει να κουβαλάμε και να ζούμε με αυτήν και τον πόνο της...;

Αισθάνομαι τόσο πολύ αυτό το φτερούγισμα ..αισθάνομαι τόσο δυνατό αυτό τον σπινθήρα ...που νομίζω με καίει... βλέπω τόσα πολλά χρώματα που η λάμψη τους με τυφλώνει.Αλλά εσύ γλυκέ μου μην βλέπεις όταν έρχονται σκοτάδια στα μάτια μου μην με ακούς όταν σπαράζω από αβάσταχτο πόνο μην με γεύεσαι όταν δεν έχω γλύκα να σου δώσω , άσε να έχω μέσα μου την πίκρα που με πνίγει άστα όλα πάνω μου αντέχω ακόμη μάτια μου.

Αντέχω να παλέψω για εσένα
Αντέχω να δώσω την τελευταία μου ανάσα για εσένα
Αντέχω επειδή υπάρχεις εσύ καρδιά μου

Ξέρω ότι είσαι εκεί έξω σε νοιώθω άγγελε μου...

Angels

Υπάρχουν είμαι σίγουρη δεν τους έχω δει αλλά τους πιστεύω με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου .
Είναι αλήθεια εκεί ψηλά ;

Η είναι ο γείτονας, ο φίλος, ο αδερφός, η μάνα , μια ηλικιωμένη γυναίκα που τριγυρνάει στους δρόμους, ένα παιδί που έρχεται στον κόσμο, ο πατέρας που καμαρώνει μέχρι τα βαθιά του γεράματα για τα "κατορθώματα" μας.
Πιστεύω ότι κάποια άτομα έρχονται στη Ζωή γεννημένοι άγγελοι για να δώσουν δεν ζητάνε ποτέ κάνουν τα πάντα για τους άλλους χωρίς ανταλλάγματα χωρίς ζητιανιές.
Θέλει δύναμη να τους δεις κατάματα πριν φύγουν....
Θέλει κουράγιο να μην τους λειπάσε για το μοναχικό δρόμο στον οποίο βαδίζουν....
Θέλει αντοχές στο να μπορέσεις να τους αφήσεις χώρο να ακουμπήσουν επάνω σου......
Θέλει γενναιότητα να τους αφήσεις να φύγουν με χαμόγελο στην καρδιά χωρίς χωλές και πίκρα ούτε καν πόνο....
Θα ήθελα να έχω μια τόσο μεγάλη αγκαλιά να τους την χαρίσω απλόχερα να σβήσω κάθε φοβία και άγχος,αλλά είμαι τόσο μικρή μπροστά τους που δεν βλέπω το φως τους.....

Superhero

Από μικρή φανταζόμουν ότι υπάρχει κάπου εκεί έξω, του έβαζα στολή, του φορούσα μπέρτα τον έβαζα στα όνειρα μου . Πολλά βράδια έψαχνα να τον βρω έξω να πετάει να με πάρει μαζί του δεν ξέρω αν ήθελα να είναι ο Batman ο Spiderman η έψαχνα έναν Superman . Μετά προβληματίζομαι λέω διάφορα με τον νου μου ,φταίω εγώ άραγε και τα τόσα παραμύθια που άκουγα μικρή; Πραγματικά θα ήθελα όμως να είναι πολύ αλήθεια θα ήθελα να υπάρχει να με ακούει να είναι δίπλα μου να με έχει στην αγκαλιά του να κάνουμε πτήσεις μαζί να κάνουμε διαδρομές χωρίς προορισμό μόνο να τον ακούω να τον αισθάνομαι.

Σε ψάχνω να ξέρεις θέλω να υπάρχεις πιστεύω σε εσένα στις δυνάμεις, σου θα κάνω τα πάντα να σε φέρω κοντά μου αρκεί να το θέλεις κι εσύ!!

Θα παλέψω για εσένα με κάθε μου δύναμη όταν σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου φτάνει να είσαι καλά αυτό θέλω μόνο για εσένα.

Αν είναι όμως να σου κάνω κακό με το σκοτάδι μου, τότε καλύτερα γλυκέ μου superhero τρέξε για να γλιτώσεις γιατί εγώ δεν θα έχω κουράγιο να το κάνω.

Σε περιμένω.....

Σε ονειρεύομαι.......
Σε ακούω......
Σε νοιώθω......
ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ......

Συνοδηγός???

Είμαστε τελικά φτιαγμένοι για να οδηγούμε η απλά επαναπαυόμαστε στη θέση του συνοδηγού;

Υπάρχει κάποιος εκεί έξω που μας εμποδίζει να αναλάβουμε την πρωταγωνιστική θέση η απλά εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να την πάρουμε με τσαμπουκά;

Πολλά και άλλα τόσα ερωτήματα μέσα στο μυαλό μου .Μετά μια εικόνα που πονάει και ξαφνικά βλέπουμε ότι κάνουμε λάθος και ξεκινάμε την γνωστή κουβέντα με το μυαλουδάκι μας "ε εσύ εκεί πάνω ακούς..? πάλι καλά είσαι δεν πρέπει να παραπονιέσαι βλέπεις αυτός τι περνάει εσύ τα έχεις όλα.. έλα ρε δες δεν έχεις τσακίσει στα δυο από πόνο είσαι μια χαρά!!!" .Είναι αρκετές φορές που κάνω αυτή την κουβέντα με το δικό μου μυαλουδάκι αλλά θα ήθελα να έχω τη δύναμη να είμαι αλλιώς. Άλλες φορές πάλι προσπαθώ απλά να το προσπεράσω να μην το δω να κλείσω τα μάτια. Δυστυχώς όμως υπάρχει πόνος και εμείς κρυβόμαστε πίσω από μια μάσκα συναισθημάτων μέχρι να έρθει η ώρα να τον αντικρίσουμε να έρθουμε κοντά του και τότε.... μπαμ ...ξεκινάνε.. γραναζάκια να δουλεύουν για να απαλύνουν τις φοβίες που έχουμε για τον Mr Πόνο.

Αλήθεια πρέπει να φτάνουμε ως εκεί για να δούμε την αλήθεια;

Ο πόνος τον άλλων μας προσγειώνει η δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε πριν από αυτόν;

Τελικά χρειαζόμαστε μια πτυσσόμενη σκάλα για το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνουμε, η απλά βουρ... κλείνουμε ματάκια και κάνουμε το άλμα μας;

I steel surching for the truth and i hope i'll never settle down.