Συνοδηγός???

Είμαστε τελικά φτιαγμένοι για να οδηγούμε η απλά επαναπαυόμαστε στη θέση του συνοδηγού;

Υπάρχει κάποιος εκεί έξω που μας εμποδίζει να αναλάβουμε την πρωταγωνιστική θέση η απλά εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να την πάρουμε με τσαμπουκά;

Πολλά και άλλα τόσα ερωτήματα μέσα στο μυαλό μου .Μετά μια εικόνα που πονάει και ξαφνικά βλέπουμε ότι κάνουμε λάθος και ξεκινάμε την γνωστή κουβέντα με το μυαλουδάκι μας "ε εσύ εκεί πάνω ακούς..? πάλι καλά είσαι δεν πρέπει να παραπονιέσαι βλέπεις αυτός τι περνάει εσύ τα έχεις όλα.. έλα ρε δες δεν έχεις τσακίσει στα δυο από πόνο είσαι μια χαρά!!!" .Είναι αρκετές φορές που κάνω αυτή την κουβέντα με το δικό μου μυαλουδάκι αλλά θα ήθελα να έχω τη δύναμη να είμαι αλλιώς. Άλλες φορές πάλι προσπαθώ απλά να το προσπεράσω να μην το δω να κλείσω τα μάτια. Δυστυχώς όμως υπάρχει πόνος και εμείς κρυβόμαστε πίσω από μια μάσκα συναισθημάτων μέχρι να έρθει η ώρα να τον αντικρίσουμε να έρθουμε κοντά του και τότε.... μπαμ ...ξεκινάνε.. γραναζάκια να δουλεύουν για να απαλύνουν τις φοβίες που έχουμε για τον Mr Πόνο.

Αλήθεια πρέπει να φτάνουμε ως εκεί για να δούμε την αλήθεια;

Ο πόνος τον άλλων μας προσγειώνει η δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε πριν από αυτόν;

Τελικά χρειαζόμαστε μια πτυσσόμενη σκάλα για το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνουμε, η απλά βουρ... κλείνουμε ματάκια και κάνουμε το άλμα μας;

I steel surching for the truth and i hope i'll never settle down.