Η ζωή ειναι αλλου....

Έχει εδώ και μέρες σκέφτομαι την αποχώρηση της φίλης παπαρούνας από το blog ...το παράδοξο είναι ότι χαίρομαι γιατί ....αγαπητή ξέρω ότι είναι για το καλό σου γι αυτό δεν λέω και τίποτα ...αν και θα μου λείψεις ....

Πριν από ένα μήνα περίπου άλλος ένας αγαπημένος μου blogger έκανε ένα μεγάλο delete στο καλύβι του και σκέφτηκα δεν πειράζει ίσως ηρεμήσει γιατί η ζωή του δεν είναι εδώ μέσα είναι εκεί που έχει τους δικούς του αυτούς που νοιάζονται πραγματικά γι αυτόν ....

Σίγουρα πάντως έχω ανάγκη να μαθαίνω ότι είσαστε καλά μερικοί χάνεστε κάνετε βδομάδες να ανανεώσετε τα ηλεκτρονικά σας σπιτάκια και σαν ηλίθιο εξαρτημένο ανησυχώ μην πάθατε κάτι γιατί όλους σας αισθάνομαι πολύ δικούς μου σαν κομμάτι μου....

Μια καλημέρα...

Τις καλές μέρες απλά ξυπνάς και πριν προλάβεις να πιεις καφέδες τσιγάρα και όλα αυτά που σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα απλά αισθάνεσαι ότι όλα θα σου πάνε καλά ....δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για τίποτα και έτσι η μέρα φεύγει με ευχάριστη διάθεση ....

Τις κακές μέρες πάλι όλα σου πάνε στραβά σαν να έχεις πέσει μέσα σε μια τεραστία τρύπα με μ@λ#@ς και δεν μπορείς να ξεφύγεις μια από αυτές τις μέρες ίσως σου πει και το αφεντικό ότι τέρμα η συνηθισμένη δουλίτσα σου ίσως βρεις τον έρωτα τις ζωής σου με την κολλητή σου σε τρυφερό τετ α τετ ίσως απλά να μην μπορείς να πεις κουβέντα .....

Φιλιά και σας εύχομαι κάθε μέρα να είναι καλή μέρα για όλους σας....αχ...

Κατι απο ποπ αρτ

Λοιπόν και επειδή η μικρή ονειροπόλα εκτός απο τις ονειροπολήσεις της διαβάζει και το κατιτίς της είπε να γράψει λίγο κάτι από αυτά που διαβάζει και μελετά..ελπίζω να σας ενδιαφέρει..

Roy Lichtenstein
Manhattan 1923-70
Ο Roy Fox Lichtenstein γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου του 1923 στην πόλη του Manhattan ήταν γιος μιας μεσοαστικής οικογένειας της πόλης .Σε ηλικία μόλις 12 ετών άρχισε να φαίνεται η ιδιαίτερη έφεση που είχε προς τις τέχνες…. παρακολουθώντας Jazz συναυλίες αποτύπωνε το κάθε τι που έβλεπε μέσα από τα χρώματα κι έτσι αποφάσισε να ξεκινήσει μαθήματα στo Αrt Students League of New York και συνέχισε την ακαδημαϊκές του σπουδές στο Ohio State University…
Όπως και ο πιο διάσημος αντιπρόσωπος τις ποπ αρτ Andy Warhol έτσι κι ο Roy Lichtenstein ενσαρκώνει όλα όσα σημαίνει ο όρος ποπ αρτ :ένα μείγμα κοινοτοπίας και απλοποίησης που μας φέρνει αντιμέτωπους με την παραδοχή της μετριότητας του κόσμου και συνάμα τον εκθειασμό του…
Η ιδέα του Lichtenstein βασίζεται στη μεταβολή της εικόνας του κομικ το οποίο συνήθως επιλεγεί να είναι ποιοτικά β’ διαλογής δίνοντας έμφαση μέσω των μεγεθύνσεων και εφαρμόζοντας στην επιφάνεια το τυπογραφικό διχτακι από τελείες η τεχνική αυτή βασίζεται στον πουαντιγισμό ….
Η παρέμβαση του Lichtenstein έχει έντονα ενοιακα στοιχειά επαναφέρει δηλαδή με τρόπο δημοκρατικό κάθε εικόνα σε μια μέση κατάσταση ..Αυτό παρατηρείτε ειδικότερα στα έργα του κατά την δεκαετία του 70’ χρησιμοποιώντας τα στοιχεία του κομικ στην απλοποίηση μεγάλων έργων σύγχρονης τέχνης του Picaso, Matisse, Léger, Mondrian, Dalí και Magritte καθώς δέχτηκε έντονες επιρροές από τα έργα τους…

Η δουλειά του έχει επηρεάσει άμεσα την σύγχρονη τυπογραφεία και διαφήμιση μιας και πολλα εργα του έχουν χρησιμοποιηθεί στους κλάδους αυτούς ..χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο πινακας που απεικονίζει το ναό του Απόλλωνα στην αρχαία Κόρινθο καθώς στοιχεία του συναντάμε ανά τον κόσμο στη διαφήμιση τουριστικών εντύπων δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η χρήση του κίτρινου φόντου που πρώτος χρησιμοποίησε θυμίζει στοιχειά από καταλόγους πχ Χρυσός Οδηγός…

Φιλακια ελπίζω να μην σας κούρασα ...

Μια ματιά με λίγο τέχνη

Marsel Duchamp ...Man Ray ....Giorgio de Chirico και Παναγιά βόηθα δηλαδή γιατί άρχισα να τα μπλέκω ολίγον όλα αυτά τα περί τέχνης και κινημάτων της... Νταντά... Σουρεαλισμός, Σουπρεματισμος και ωχ αμάν αμάν ....είναι πολλά για να τα κρατήσω όλα μαζί σε μια μέρα και είπαμε το μυαλουδακι δέχεται πληροφορίες αργές νωχελικές βγαλμένες σαν από ταινία του βωβού κινηματογράφου...
Μια μέρα ολόκληρη να μου τα λέτε εγώ δεν μπορώ να τα μάθω θέλω τον χρόνο μου και λίγο σόδα γιατί μου κάθισαν κομματάκι πολλά...και οχι οτι δεν μου αρέσουν αλλά δεν μπορώ να τα βάλω σε λογική σειρά μέσα στη σκέψη μου....ζητώ συγγνώμη αλλά είμαι ολίγον στουρναρακι... στα μάτια της ονειροπόλας πάντως το μεγαλείο της τέχνης είναι απλα και μονο το πέρασμα μιας ματιάς και η καθήλωση της...

Ουφ αυτά γιατι θα σκάσω....

Ένα τσιγαράκι ρε αδελφάκι...

Το υπουργείο υγείας προειδοποιεί:

Προσοχή το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά εσάς και τους γύρω σας και μιας και βλάπτει λέω να το παρακάνω αν και νομίζω σκέτο δεν του πάει οπότε παρεουλα με το χρωματιστό μου ποτό και με την συντροφιά των γύρω μου για να τηρήσω και τις οδηγίες του πακέτου δηλαδή ...

Ακόμη κι αυτό με έχει μεθύσει και ζω κάθε ανάσα του σαν πρώτη και τελευταία είναι ωραία τελικά το να ζεις χωρίς να σκέφτεσαι το αύριο το μεθαύριο και τι θα απογίνω σάυτη τη ζωή...και άσε που το έχω βαρεθεί αυτό το ψάξιμο αν είναι να γίνει κάτι ας γίνει δεν έχω και τίποτα να χάσω άλλωστε φρομ μι....

Έχω δώσει κι έχω πάρει… καλό παρέδωσε η ζωή μόνο που ρε γαμωτο δεν έχουν βάλει όριο στο πόσο πάρε και στο πόσο δώσε ....οπότε δώσε σαν να ήταν όλοι σου η ζωή γεμάτη και πάρε όσα σου δίνει απλόχερα η ζωή.....χωρίς ζητιανιές ...

Μιας και τελειώνει η τελευταία τζούρα σου λέω τσιγαράκι κοίτα απ’αλλού γιατί το θολωμένο μου μυαλό δεν θέλει πολύ για να τα τινάξει όλα στον αέρα και μην μου χαλάς την ατμόσφαιρα γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σου φέρω ολοκληρωτική καταστροφή....

Πίσσα όσο ποτέ άλλοτε....

Νικοτίνη μου λείπεις...

Μονοξείδιο του άνθρακα μια χαρά την κάνεις τη δουλειά σου αν και μόνο...

Φοβίες by ονειροπόλα

Well σαν ονειροπόλα και αλήθεια συνάμα οφείλω να σας εξομολογηθώ μερικές φοβίες που μου καίνε τα εναπομείναντα ζωντανά εγκεφαλικά κύτταρα....Αχ μέχρι που θα παει η κατάσταση μου .....και μου λεγε η μανα μου πρόσεχε παιδί μου μην ακούς οτι σου λένε ελα που εγω το κουτορνίθι άκουσα τους ίδιους τους φόβους μου.....και μπιγκιν
1)Φοβάμαι αβάσταχτα πολύ την απώλεια δικών μου ανθρώπων ξέρω ολα μέσα στην ζωή ειναι αλλα ειναι κατι που δεν το χωράει το χαζό μυαλουδακι μου...

2)Φοβάμαι τον ίδιο τον θάνατο ....ισως να φταίει που ο χάρος δεν κρατάει μπουκέτο με λουλούδια τι να πω ..

3)Φοβάμαι το να μην αισθάνομαι τον κόσμο γύρω μου και ας λέει και το τραγούδι πιο καλή η μοναξιά ας το πιστεύει ο Πάριος εγώ είμαι εντελώς αλλού

4)Φοβάμαι να μην έχω αγάπη να δώσω να είμαι άδεια μέσα μου ....γιατί τότε θα είναι σαν να έχω ήδη πεθάνει...

5)Φοβάμαι τον λαβύρινθο της σκέψης μου ....εδω και αν δεν γίνεται μπάχαλο χου νοουζ μπορεί να με δείτε και με άσπρο συνολακι μια μέρα...

6)Φοβάμαι να μεγαλώσω έχει καρφωθει λέει στο μυαλό μου ότι θα χάσω την παιδικότητα μου μέχρι και koukouroukou αγόρασα για να πιστέψω οτι είμαι ακόμη μπέμπα....

7)Φοβάμαι το σκοτάδι α ναι κι αυτό το κανω ειναι που ο χαζός ο αδερφός μου όταν ήμουν ακόμη 4 με έβαζε με το ζόρι να δω alien και μετά με κλείδωνε στα σκοτάδια...

Αυτά τα ολίγα .....και ενα τραγουδάκι μιας και κολλάει με τους φόβους μου...

Κάποιες μέρες

Κάποιες μέρες κυλάνε
κάποιες γυρνάνε ξανά και ξανά
κάποιες φεύγουν και πάνε
και γι αυτές δεν θυμάσαι τίποτα πια

Κάποιες λες τα 'χω χάσει
κι άλλες λες πως μιαν άκρη θα βρουν
μα όταν πια έχουν περάσει
μια αράχνη τις γνέφει μαζί στον ιστό

Κι είναι μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
θέλω έξω να τρέξω να χαθώ να πιστέψω
μια λάμψη με οδηγεί
κάποιες μέρες πού φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
αι μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
πάλι έξω θα τρέξω θα λυγίσω θα αντέξω
μια λάμψη θα μ' οδηγεί

Κάποιες μέρες τυχαίνουν που όλοι σωπαίνουν
και δεν σου εξηγούν
Κάποιες όλο πλησιάζουν μα σχέδια αλλάζουν
και δεν λένε να 'ρθούν κι άλλες στέλνουν σημάδια
για να βγεις σ' ένα δρόμο ανοιχτό
που μέσα από τα σκοτάδια οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο

Κι είναι ημέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση θέλω έξω να τρέξω να χαθώ να πιστέψω
μια λάμψη με οδηγεί κάποιες μέρες πού φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
πάλι έξω θα τρέξω θα λυγίσω θα αντέξω μια λάμψη θα μ' οδηγεί

Κι όλο στέλνουν σημάδια
για να βγεις σ' έναν δρόμο ανοιχτό
που μέσα από τα σκοτάδια
οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο

Κι είναι ημέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση θέλω έξω να τρέξω να χαθώ να πιστέψω
μια λάμψη με οδηγεί κάποιες μέρες πού φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
πάλι έξω θα τρέξω θα λυγίσω θα αντέξω μια λάμψη θα μ' οδηγεί

Στίχοι: Φάμελος Μανώλης

1.000.000.000.000 ευχαριστώ και ένα βραβείο

Ευχαριστώτην αγαπημένη μου φίλη παπαρούνα για το βραβείο που μου έστειλε κι αφού το πηρα θα το μοιράσω κι εγώ με την σειρά μου ...Αχ ξέρω είναι δύσκολο γιατί ...γιατί όλοι σας έχετε κάτι ξεχωριστό για έμενα αλλά δυστυχώς θα πρέπει να επιλέξω μόνο 8 μπλοκοπουλακια για βράβευση...αααα για να μην ξεχνιόμαστε επειδή δεν μου έχει περάσει η προηγούμενη οργή λόγο της βράβευσης μοιράζω και μερικά συχωροχάρτια σε μερικούς μερικούς....

Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες.Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς!»Proximidade is described as follows:'This blog invests and believes in PROXIMITY - nearness in space, time and relationships. These blogs are exceedingly charming. These kind bloggers aim to find and be friends. They are not interested in prizes for self-aggrandizement! Our hope is that when the ribbons of these prizes are cut, even more friendships are propagated. Please give more attention to these writers!'This blog award should be sent to your favorite eight bloggers and they, in turn should forward to eight of their favorites. You should include the text for Proximidade (above) in your announcement blog.As I have to choose only eight, the Proximidade Award goes to:

1 A-KAKIES

2 Masterpcm

3 παπαΟΥρολογία

4 ΡΙΜΕΣ ΣΤΟ ΧΑΟΣ

5 Raindrop

6Albus Genius

7 Το Παιδί της Πλατείας

8 toVenIto

Συγγνώμη που δεν μπορω να το δώσω σε ολους γι αυτο σας στελνω ολους απο ενα φιλί και μια αγκαλία...

Μαύρα εγκεφαλικά κύτταρα

Κι όμως υπάρχουν κι αυτά γι αυτό όταν αρχίζω και τα παίρνω δεν ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω πάντως στα σίγουρα δεν το έχω σε τίποτα να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα..θα προσπαθήσω να καλμάρω γιατί σήμερα αν κι έχω πιει τον τρίτο καφέ πράγμα που δεν το συνηθίζω τα νεύρα είναι τσίτα μονίμως...
αφιέρωση για ακόμη μια φορά στα μαύρα εγκεφαλικά κύτταρα ένα κομμάτι από τα Κίτρινα Ποδήλατα..


Θα πάρω φόρα

Γίναμε σκλάβοι δέκα τυπάκων που τον πλανήτη τον κρεμάνε σα μπρελόκ
Θερίζουν πλούτη και σπέρνουν πείνα, θέλουν να δουν να φτύνουμε αίμα στη ρουτίνα
Νοιάζονται τόσο για τα παιδιά σου, τους ψηφοφόρους που χεις μέσα στην κοιλία σου
Θα τους σπουδάσουν, δουλειά να πιάσουν και με ρουσφέτια υποκλίσεις να χορτάσουν

Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
Θέλω τον ήλιο και οξυγόνο κι αυτό το μέλλον με ελπίδα να ανταμώνω
Θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!

Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα, θα σας ρημάξω στις κλωτσιές στην ανηφόρα
Άμα τα πάρω δε θα μπορέσουν δυο διμοιρίες από ΜΑΤ να με βολέψουν
Κι έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι, κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό
Έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι, τη φαντασία μου χορεύω στο κενό

Αξιοπρέπεια κι αρχές λείπουν ταξίδι και την καρδιά μας που διψά ποτίζουν ξίδι
Ματαιόδοξοι μασόνοι κυβερνάνε ρε μα οι μεγάλοι χορηγοί που πολύ μας αγαπάνε
Θα μας γλιτώσουν, είναι σπουδαίοι! Θα μας αφήσουν να ρημάξουμε στα βράχια τελευταίοι
Δημοκρατία κι αξιοκρατία πλέον πωλούνται σε πανέρια σε ευκαιρία!
Μα εμείς πονάμε αυτό τον τόπο, σφίγγουμε δόντια και λουριά για την Ελλάδα ρε γαμώτο
Νομίζουμε ποτέ δε θα μιλάμε, όμως τα πρόβατα τους λύκους θα τους φάνε!

Και εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
Θέλω τον ήλιο και οξυγόνο κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ανταμώνω
Αχ Ελλάδα σ αγαπώ και βαθιά σ ευχαριστώ που με έμαθες ποτέ να μην κωλώνω!

Στίχοι: Κίτρινα Ποδήλατα
Μουσική: Κίτρινα Ποδήλατα
Ερμηνευτές: Κίτρινα Ποδήλατα

Οι παρενέργειες του ποτού σε άντρες και γυναίκες

Αντε και καλά κρασιά...τα φιλιά μου

Καλημέρα στην τρέλα μου...

Τις τελευταίες μέρες η έχω μπει σε ένα μεθύσι διαρκείας ή η μικρή γνωστή ονειροπόλα που ξέρατε άπλα άρχισε να πλημυρίζει από την τρελά της.... ότι και να γίνεται πάντως θα το αφήσω να προχωρήσει μπας και βγάλω άκρη από αυτή την παράνοια ...όσο για εσένα που μου ξύπνησες την τρέλα ξανά να ξέρεις ότι η θα το μετανιώσεις γιατί δεν είναι καλό να παίζεις με το μπαρούτι ...η θα κρατήσεις το κομμάτι που σου χάρισα...

Μια παράκληση ...άσχετη με τα προηγούμενα λοιπόν επειδή δεν αντέχετε άλλο το ίδιο παραμύθι κάθε μέρα γι αυτό καλοί μου λατρεμένοι απαγωγής έλεος ας δώσετε ρε παιδιά πίσω τον Παναγόπουλο γιατί δεν αντέχω άλλο να μας ζαλίζουν στην tv έχουν καταντήσει τις ειδήσεις σε θρίλερ του senior Παναγόπουλου με μερικές πινελιές Obama και φρίκης από τα γεγονότα του πολέμου...

Ενα φιλί και την κάνω..

Αγάπη μου δεν ξέρω αν σε απογοήτευσα με την τρέλα μου άλλα Αι εμ ε λιτλ μπιτς κι αν αγαπάς τις αλήθειες μου πρέπει να ξέρεις κομματάκι τις καρδιάς μου ότι δεν είναι όλα καλά μέσα μου ...Ίσως εσύ να είσαι ένα καλό σημείο μου μα έχω πολλά σάπια δίπλα σου και αλληλοτρώγεστε..Μαζί με τις πρωινές μου κρίσεις αλήθειας σου στέλνω και δυο φιλιά..

Α ..μην ξεχάσω τερατακια τσέπης του Μαχαιριτσα αφιερωμένο αν και δεν είναι το απόλυτο τραγούδι που σου ταιριάζει ρομποτακι αλλά ο τίτλος ίσως μου κάθισε πιο καλά αυτή τη στιγμή ...

Στα τριάντα σου
δεν κρατιόσουνα
για άνετος μου περνιόσουνα
τώρα στα σαρανταπέντε
πατριάρχης το 'χεις δει

Ούτε ειλικρινής
ούτε ανθρωπιστής
σαν ξοφλημένος αγωνιστής
που φοβάται το παιχνίδι
και το παίζει δικαστής

Τερατάκι της τσέπης
καθρεφτάκι της λύπης
κάποτε ήμουνα χίπις
και φρικιό και αντιεξουσιαστής

Τι καρνάβαλος
τι κανίβαλος
εγώ ο δικός σου αντίλαλος
πως θα γίνω σχεδιάζεις
μα απ' τη μύτη θα σου βγει

Πού το πάω εγώ
τι ζητάς εσύ
αν δεις σωστά την απόσταση
δεν θα έχεις στο τσεπάκι
έτοιμη τη συνταγή

Μα τι λες ρε μεγάλε
πόσο μου 'μοιασες σ' όλα
παικταρά παρ' τα μου όλα
άσε κάτι για τον ψυχαναλυτή

Γι' αυτό μη μιλάς
και μη μου κολλάς
για να το παίζεις χαζομπαμπάς
αν ζητάς κολλητιλίκια
μάθε να μη μου τη σπας

Στα τριάντα σου
δεν κρατιόσουνα
για άνετος μου περνιόσουνα
τώρα στα σαρανταπέντε
πατριάρχης το 'χεις δει

Συμφωνήσαμε και πατσίσαμε
κι αφού κι οι δυο
την πατήσαμε
συνεχίζουμε με κόντρες
μια σχέση τρυφερή

Και αφού κανείς
δεν ευθύνεται
αυξάνεται και πληθύνεται
του ανθρώπου η συμμορία
ζούγκλα οικογενειακή


Στίχοι: Ισαάκ Σούσης

Στη νέα μου ζάλη..

Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο να μην έχεις δει να μην έχεις αγγίξει και να αισθάνεσαι ...Πως έλεγε στην ατάκα του ο Mr Λαζοπουλος παράλογο και το γαμ....ο δεν απαντούσε ένα τέτοιο πράγμα ρε αδερφάκι δεν απαντάει τελικά ...και του έχω πει ένα σωρό ...άνοιξα πολύ τα σωθικα μου και νόμιζα με άκουγε ...μπα μπα μην ακούτε έχω κατεβάσει το πέμπτο ποτάκι και δεν λέω καλό ήταν αλλά για ακόμη μια φορά η άρχισα να αντιλαμβάνομαι την γη να γυρίζει σε μια απόκοσμη συγκυρία η το σπίτι μου άρχισε να μου χορεύει στους δικούς του ρυθμούς...Τι βάζουν μέσα σ'αυτες τις χρωματιστές φιάλες άραγε μπας και τη μολότοφ δεν την πέταξα και τη κατέβασα για σφηνακι never mind ...τι λέω βραδιάτικα ....α να σε πληροφορήσω εσύ ναι εσύ που μου είπες να το κόψω το τσιγαράκι ότι σήμερα το πακετακι πάει ..κι έχει συννεφιάσει αμαρτωλά εδώ μέσα...

Αφιερωμένο το πιο κάτω κομμάτι από τις Τρύπες σε όσους δεν χωράνε πουθενά…Όχι τίποτε άλλο αυτό ακούω εδώ και ώρες …

Aν δε χωράς μέσα σε μια άθλια πατρίδα

Aν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή

Aν δε χώρας μέσα σε μια ονειροπαγίδα

Aν δε χώρας σε μια αγκαλιά φυλακή

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα

παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα

δεν χώρας πουθενά δεν χώρας πουθενά

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα

παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα

δεν χώρας πουθενά πουθενά πουθενά

Aν δε χώρας μέσα σ' εν' άνοστο αστείο

Aν δε σου φτάνει μια σκληρή προσευχή

Aν δε χώρας μέσα σ' ένα ψυχοπορνείο

Aν δε χώρας σ' ένα σπασμένο κορμί

object width="425" height="344">

Αγάπες μου bloggers...

Ο λόγος φυσικά είναι για τον καθένα σας γιατί κάθε μέρα σας διαβάζω κι έχω κολλήσει μαζί σας με τον καθένα ξεχωριστά για κάποιο λόγο μαγικό ..ω ...ναι μαγικό σίγουρα γιατί όλοι σας έχετε κάτι υπέροχο... αλήθεια δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει άλλα έχετε μπει στο μυαλουδακι μου για τα καλα κι εγω σαν μανιακό που είμαι σας διαβάζω μπας και πάρω κάτι ακόμη κάτι ακόμη από αυτό που ψάχνω..μπας και μπω ίσως πιο πολύ στις σκέψεις σας ίσως να θέλω να ξεφύγω από τα δικά μου ..μάλλον ναι λίγο κι από αυτό αλλά σίγουρα μου δίνετε την δυνατότητα να έχω μπει στον υπέροχο κόσμο σας ....και σας ευχαριστώ ολους..

'Αλλη μια μέρα άλλη μια ανάμνηση..

Σήμερα μου ήρθαν εικόνες από το παρελθόν...και απορώ με εμένα και το πως γίνεται να έχουν περάσει τόσα χρόνια και να παραμένω ακόμη κάποιες στιγμές σαν μικρο παιδί...Ίσως λέω εγώ τώρα να είναι κάποιο εγκεφαλικό κύτταρο που δυσλειτουργεί πάντως κάνει πολύ καλά την δουλειά του γιατί μερικές φορές νομίζω οτι ζω στην ταινία back to the future ξέρετε εκείνη με την χρονομηχανη ένα τέτοιο πράγμα ζω...

Όλα ξεκίνησαν από τις βρεγμένες μου κάλτσες άκου τρέλα τώρα βγήκα στο δρόμο και αντι να πατάω σε μέρη που δεν είχαν νερό λόγω βροχής εγώ ακριβώς το αντίθετο έκανα...μην δω νερολακουβα εκεί να πάω να πατήσω εεεε λογικό στο τέλος να έχω ποτίσει μέχρι μέσα...τώρα θα μου πείτε που κολλάει αυτό κολλάει γιατί αυτό το έκανα από μικρή όπου έβρισκα νερό και λάσπη γινόταν αγάπη μου αμέσως και βουτουσα μέσα σαν να ήθελα να νιώσω την υγρασία σαν να την ζω...

Και εκεί που λέω μόνο αυτά θυμήθηκα από εκείνα τα χρόνια να σου και ο μικρός από τον παιδικό που πρώτη μέρα όταν πάτησα το πόδι μου εκεί μέσα μου έδωσε μια κλοτσιά στον πισινό και εγώ ένιωσα την υγρασία για ακόμη μια φορά να κυλά επάνω μου μιας και είχα κατουρηθεί από την τρομάρα μου ναι.. ναι.. το έκανα κι αυτό και άντε μετά να γλυτώσεις από όλες αυτές τις αναμνήσεις...ουφ αυτά πάω να πάρω ένα καφεδάκι μπας και συνέλθω και έρθω πάλι στην πραγματικότητα του σήμερα ...

Τα φιλιά μου καλημερες σε όλους...

Το παρόν

Αυτό το κείμενο μόλις ήρθε στα mail μου ειλικρινά αξίζει να το διαβάσετε ...
Μία πραγματικά όμορφη ιστορία

Θα πάρει μόλις 37 δευτερόλεπτα να το διαβάσεις και θα αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου.

Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του.

Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.

Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.

Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.


Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.

Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.


Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.
Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.


Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.

Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.


Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.


Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν.

Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.
Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.

Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.


Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο.
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.

Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.

Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.


Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.

Πρόσθεσε, 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.'



Επίλογος:

Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τις δική μας κατάσταση.

Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται..


Αν θες να νιώθεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγματα που έχεις τα οποία δεν αγοράζονται με χρήματα.


'Το σήμερα είναι ένα δώρο, γι' αυτό αποκαλείται ' Το παρόν

Μήνυμα συμπαράστασης

Αναδημοσίευση από το blog του αγαπημένου Odiporou είναι προς συμπαράσταση για την κοπέλα που δέχθηκε επίθεση με βιτριολι …οποιος μπορεί ας βοηθησει…γιατι πρέπει όλοι μας να έχουμε δικαίωμα στο να εκφράζουμε όλα όσα πιστεύουμε …και έχουμε φωνή όσο και να θέλουν να σωπάσουμε…
Σε ένδειξη συμπαράστασης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα που δέχθηκε δολοφονική επίθεση στις 22/12 έξω απο το σπίτι της, διοργανώνουμε μια βραδιά στο Bios (Πειραιώς 84) με σκοπό την ενημέρωση του κόσμου, αλλά και τη συγκέντρωση χρημάτων για την ενίσχυση της ίδιας και της οικογενείας της. Η συγκεκριμένη βραδιά θα είναι η ερχόμενη Πέμπτη 15/1.

Θα προβληθούν οι ελάχιστα παιγμένες στην Ελλάδα ταινίες Two Lane Blacktop [Monte Helman, 1971], και Radio On [Chris Petit, 1979]. Δύο ταινίες δρόμου που συνδέονται άμεσα με την rock n' roll κουλτούρα.
Μετά τις προβολές θα ακολουθήσουν dj sets απο bloggers και djs.
H είσοδος θα είναι δωρεάν


..την Πέμπτη το βράδυ στις 9.00 στο bios..

Αυτός είναι ο λογαριασμός για την οικονομική ενίσχυση της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα που δέχτηκε την δολοφονική επίθεση με βιτριόλι από τους μπράβους των εργολάβων σαν τιμωρία για τη δράση της ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία.



5012 019021 277 Τράπεζα Πειραιώς


DECHEVA ELENA KUNEVA KOSTADINKA NIKOLOVA

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ!

Τρελοκομείο

Μιας και έχω μαύρη διάθεση τον τελευταίο καιρό..μου αφιερώνω ένα κομμάτι που άκουγα στην εποχή του λυκείου και νομίζω ότι μου παει τόσο δα..

Παρεμπιπτόντως στο λύκειο με φωνάζανε το τρελοκομείο...και φοβάμαι ότι τελικά δεν πέσανε και πολύ έξω...

Αφιερωμένο επίσης σε όλα τα κορίτσια του blog και φυσικά σε όλους τους άντρες που μας ανέχονται με τα παράξενα που μας πλούτισε αυτή η φύση...


Κάποτε πήγα κι εγώ,
μια τρελλή να παντρευτώ,
μια γυναίκα ουρλιαχτό.

Που στο γάμο εμφανίστη,
με μαύρο νυφικό κι ουΐσκι,
κόντεψα να τρελλαθώ.

Με έκανε να νιώθω,
σαν μπάσταρδο παιδί και νόθο,
μα την αγαπώ τρελλά.

Φορούσε πάντα μαύρα,
κι έμοιαζε με μαύρη γάτα,
ήταν ίδια η συμφορά.

Η νύφη που φορούσε μαύρα,
και αγαπούσε τα σκοτάδια,
αλλά μπορούσε να σε βοηθήσει,
μ' ένα φιλί της να σ' αναστήσει.

Έλα πίσω τώρα,
μ' έχει πάρει η κατηφόρα,
και μπροστά μου είν' ο γκρεμός.

Μ' έχει πάρει από κάτω,
σήκωσέ με από τον πάτο,
τώρα όσο είναι καιρός.

Σε μισώ μα και σε θέλω,
το κεφάλι μου φουρνέλο,
που μου καίει το μυαλό.

Θέλω τα φτερά μου πίσω,
θα 'ρθω να σε κυνηγήσω,
δε σταματάω, πριν να σε βρω.

Η νύφη που φορούσε μαύρα,
και αγαπούσε τα σκοτάδια,
αλλά μπορούσε να σε βοηθήσει,
μ' ένα φιλί της να σ' αναστήσει.

Κάποτε πήγα κι εγώ,
μια τρελλή να παντρευτώ,
μια γυναίκα ουρλιαχτό.

Στίχοι: Είλωτες
Πρώτη εκτέλεση: Είλωτες

Για να ακούσετε πατήστε
">εδω

Τα παιδιά του πολέμου

Γουστάρω και δεν πάω μια...

Ευχαριστώ την amana για την πρόσκληση ας γράψω λοιπόν μπας και αλλάξω την γαμ...η μου διάθεση...Ζητώ συγνώμη γιατί δεν μπορώ να απαντήσω στα σχόλια σας αλλά υπάρχουν λόγοι δουλείας και όχι μόνο...σας ευχαριστώ για τις επισκέψεις σας ειλικρινά το εκτιμώ απέραντα πολύ..."υπερβολή το τελευταίο αλλά ακριβώς έτσι αισθάνομαι...."

Λετς μπικιν...

Λαικς και Ντισλαικς

Λαικς....

1)Να κάνω μπάνιο 3 τα ξημερώματα...

2)Να κάνω τις πατάτες γιαχνί νιανια

3)Να χαμογελώ σαν χαζοχαρούμενο μπας και εξορκίσω το κακό...

4)Να φοράω μαύρα σαν black magic woman που λέει και ο santana

5)Να ακούω με φουλ ένταση acdc και ότι άλλο άκουγα στα 15 μου...

6)Να βρίζω το μαλα..α το αφεντικό που δεν λέει να μου κάνει αύξηση ...αυτό τον τελευταίο καιρό να μην πω ότι έγινε από τα αγαπημένα μου χόμπι...

7)Να λέω σ'αγαπω κι ακόμη πιο πολύ να το ακούω ...

8)Να παίζω με τα χρώματα αν και παντα χάλια τα κάνω...

9)Να βλέπω ξανά και ξανά και ξανά θρίλερ αν και μετά δεν με παίρνει ο ύπνος είμαι και λίγο μαζοχακι τι να κάνουμε...

10)Να φοράω τα αρβιλακια που φορούσα στο λύκειο αν και έχουν παλιώσει αχ...

Ντισλαικς

1)Να χαμογελώ σε μουντρουχιδες...

2)Να βλέπω χριστουγεννιάτικα στολίδια μήνα Ιούνιο...

3)Να προσπαθώ να δικαιολογηθώ για οτι μαλα..α κάνω...

4)Να λέω δεν πειράζει...

5)Να πληρώνω λογαριασμούς...

6)Να μεγαλώνω...ουφ και αχ και αμάν αμάν

7)Να ξυπνώ ενώ είναι ακόμη νυχτα έξω...και το πάπλωμα είναι ζεστό...

8)Να σιδερώνω είμαι το πιο τσαλακωμένο πλάσμα στον κόσμο...

9)Να πρέπει...μου την δίνουν τα πρέπει γενικά...

10)Αχ τα ντισλαικς γενικά μιας και τα λαικς ήταν πιο εύκολα...

Τα φιλια μου σε ολους

Ειρήνη

Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.

Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.

Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,

είναι η ειρήνη.

Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα

φαρδύ χαμόγελο στα μάτιαμ' ένα

ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα

κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του

είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που

παγώνει το νερό στο παράθυρο,

είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν

στο πρόσωπο του κόσμου

και μες στους λάκκους πού

σκαψαν οι οβίδες

φυτεύουμε δέντρακαι στις καρδιές πού

καψε η πυρκαϊά δένει τα

πρώτα της μπουμπου και η ελπίδα

κ' οι νεκροίμπορούν να γείρουν στο πλευρό

τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο

ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους τουκάκου,

είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το

βράδι,

τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στο

δρόμο δεν είναι φόβος,

τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει

φίλος,

και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα

σημαίνει ουρανός

γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές

καμπάνες των χρωμάτων του,

είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ' ένα

βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.

Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ' άλλο

λέγοντας: το φως, το φως, το φως,

και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως

είναι η ειρήνη.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να

γίνουν βιβλιοθήκες,

τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από

κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα

τότε που τ' ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ'το σύννεφο

όπως βγαίνει απ' το κουρείο της συνοικίας

φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το

Σαββατόβραδο

είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε

δεν είναι μια μέρα που χάθηκε

μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της

χαράς μέσα στο βράδι

κ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος

ύπνος

τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει

βιαστικά τα κορδόνια του

να κυνηγήσει τη λύπη απ' τις γωνιές του

χρόνου

είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι οι θυμωνιές των αχτίνων στους

κάμπους του καλοκαιριού

είναι τ' αλφαβητάρι της καλοσύνης σταγόνατα της αυγής.

Όταν λες: αδελφέ μου -- όταν λέμε: αύριο θα

χτίσουμε

όταν χτίζουμε και τραγουδάμε

είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά

κ' οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα

δάχτυλα την ευτυχία,

τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού

το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι οπρολετάριος

είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των

ανθρώπων

είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου

είναι το χαμόγελο της μάνας.

Μονάχα αυτό.

Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Και τ' αλέτρια που χαράσουν βαθειές

αυλακιές σ' όλη τη γης

ένα όνομα μονάχα γράφουν

:Ειρήνη. Τίποτ' άλλο. Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου

το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον

φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα

είναι η ειρήνη.

Αδέρφια μου,

μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει

όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.

Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου,

αυτό 'ναι η ειρήνη.

του Γιάννη ΡίτσουΑθήνα,

Γενάρης, 1953

Μια Γάζα όλο αίμα

Ξυπνάς το πρωί και έχεις δεδομένη την κάθε σου ανάσα το κάθε κομμάτι της βαρετής μέρας σου... Τι γίνεται όμως όταν όλα αυτά που όλοι μας έχουμε για δεδομένα είναι ένα μακρινό όνειρο η μια κριμένη ελπίδα...Τι γίνεται άραγε..?

Γίνεται πόλεμος...

Γίνεται συνήθεια αιματοβαμμένη...

Γίνεται τόπος πόνου και οδύνης..

Γίνεται αλήθεια που πονάει..

Γίνεται ένα δάκρυ ματωμένο...

Γίνεται ένα κράτημα ενός παγωμένου χεριού μια αγκαλιά μιας μάνας που χάνει τον άγγελο της γίνεται κόλαση και πόνος...

New year smile

Καλός μας ήρθε λοιπόν αν και ξέρω πάλι στη πλατουλα μου θα τον φορτωθω δεν ξέρω πως γίνεται αυτό αλλά κάθε χρόνος που αλλάζει με κάνει να θέλω ακόμη πιο πολύ να βρω τη μαγική μηχανή που παει πίσω στο χρόνο...

Ξέρω πάλι στα ταξίδια της φαντασίας μου τα φτιάχνω όλα αλλα δεν μου μένει και κάτι πιο ευχάριστο από αυτό..είναι τόσα που με πειράζουν και πρώτα από όλα εγώ και τα λάθη μου...θα προσπαθήσω όμως όλα να πάνε καλύτερα γιατί σαν μικρή ονειροπόλα είπαμε δεν παύουμε ποτέ να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο..που θα φέρει χαμόγελα σε όλο τον κόσμο..