ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ

Kάποτε έλεγα τι ωραία που είναι η ηρεμία… τι όμορφη που είναι η σιωπή… και το άκουσμα της, προσπαθούσα να μπω βαθειά μέσα της να γίνω ένα με αυτή το αγαπούσα εκείνο το μέρος, δεν ήθελε αναζήτηση δεν είχε αμφιβολίες, ήταν απόλυτα όλα εκεί και πολύ σίγουρα ένιωθα ασφάλεια σε εκείνα τα μέρη.

Έχασα όμως τη διαμονή μου εκεί πέρα είχε νοίκι και δεν πρόλαβα να το πληρώσω δεν φτάνανε και τα ρημάδια ίσα ίσα τα έφερνα βόλτα . Προσπάθησα πολύ να κρατηθώ αλλά κι αυτός ο αναθεματισμένος ο ιδιοκτήτης μου το δήλωσε έξωση μου λέει, από εδώ και πέρα παιδί μου να μάθεις να είσαι συνεπής και ήταν πάντα το μόνιμο μου πρόβλημα αυτό..

Ήθελα λέει να μην έχω έγνοιες και να ταξιδεύω ελεύθερα απλά να υπάρχει ο χώρος μου αυτός που με κρατάει μακριά από όλα τα άλλα και σβήνει κάθε μου σκέψη . Ήταν όμως και αυτός ο μποέμης τύπος που είχα συναντήσει ένα απόγευμα σε εκείνο το μικρό βρόμικο τυπογραφείο της γειτονιάς που είχε καρφωθεί τόσο πολύ μέσα στις σκέψεις μου δεν έλεγε να φύγει. Φώλιασε εκεί μέσα δεν με άφηνε να δω τίποτε άλλο.

Μικρή μου είπε δεν έχεις δει τίποτε εκεί έξω έχεις πολλές διαδρομές ακόμη να διανύσεις αρκεί να βρεις την αλήθεια σου να μην αφήσεις την ηρεμία να σε πνίξει, τόλμησε να φωνάξεις όλα όσα υπάρχουν εκεί κριμένα τόλμησε να τα δείξεις.

Δεν ήξερε όμως ότι εγώ τα λόγια του τα είχα βάλει τόσο μέσα μου που τα έκανα αλήθεια και είχα ξεχάσει όλα τα άλλα ήθελα μόνο να δίνω τώρα γιατί με ανάγκασε να δω ότι υπάρχει και το να να διεκδικώ τα όνειρα μου.