Μια μέρα σαν όλες τις άλλες...

Καλημέρες τεντώματα στο κρεβάτι και ένα κεφάλι ζαλισμένο από τα όνειρα καλά τι έκανα δούλευα και στο όνειρο και είμαι τόσο κομμάτια.....?Οπότε καταλαβαίνετε το αμέσως επόμενο βήμα είναι μεταξύ κατάστασης υπνωτισμού και υπνοβασίας με κατεύθυνση φυσίκα στη κουζίνα ..... ε πως να ειμαι μετά από αυτο το τρελό χτύπημα του ξυπνητηριού ....το άτιμο τι παθαίνει το παταω να σταματήσει δυο και τρεις φορές κι αυτό εκεί να σφυρίζει διαολεμένα στο ρυθμό του...μετά ο σκέτος είναι απαραίτητος και διπλός παρακαλώ γιατί και η υπόλοιπη μέρα δεν θα είναι εύκολη.....

Ανοίγω πόρτα κλειδώνω το σπίτι χρηματοκιβώτιο λόγο πολλαπλών κλειδαριών και όχι του περιεχομένου του και πλησιάζω με γρήγορα βήματα στο ασανσέρ όπου για ακόμη μια φορά η κυρά Μαίρη από το ρετιρέ ξέχασε ότι ζει στη στεριά οπότε καταλαβαίνετε εμπρός λοιπόν καλά μου ποδαράκια... φτάνω που λέτε η καψερή στην είσοδο με την γλώσσα πεταγμένη έξω....πέντε βήματα έκανα δεν έκανα και έρχεται κατά πάνω μου απειλητικά ο διαχειριστής ωχ σκεφτομαι καλά δεν με είδε εδω και μέρες ...με χαιρεταει ήρεμα στην αρχή και μετά αρχίζει το τροπάριο του για την φασαρία και τα χρουτσου χρουτσου που ακούει κάποια βράδια όταν έρχεται ο λατρεμένος δηλαδή ….ε σαν παιδιά κι εμείς να μην κάνουμε και την μικρή νυχτερινή φασαριουλα μας...

Μετά από τις απίστευτες κομπλεξικές μου δικαιολογίες και ξεπερνώντας την τρελή κίνηση καταφέρνω τρεχάτη να φτάσω στη δουλεία όπου βλέπω κάτι μουτρακλες κρεμασμένες δυο μέτρα … ρε ανάποδοι άνθρωποι υπάρχει και το γέλιο στη ζωή μας σκάστε κάνα γελάκι καμιά φορά δεν είναι ντροπή...σαν μικρή παράξενη κι εγώ χαμογελώ δειλά μπας και αντέξω την όλη κατάσταση ..και να σου και το πρώτο σχόλιο τι γελάς χαζοχαρούμενο είσαι..?όχι άπλα χαρούμενη απανταω ...και πετάγεται η τσου...ου από την άλλη.... το ίδιο δεν κάνει ...?κοίτα να δεις της λέω γλυκιά μου υπάρχει ένα χαζό μπροστά από το χαρούμενη και μετά αν θέλετε να ξέρετε εγώ με βλέπω απλά χαρούμενη αν εσείς το είδατε αλλιώς διόλου δεν με ενδιαφέρει....

Με αυτά και με τα άλλα φτάνει κι ώρα της επιστροφής για το καλυβάκι...της ονειροπόλας μπαίνω μέσα τρέχω γρήγορα να δω τα νέα στη τηλεόραση και πέφτω στη κουβέντα για την γνωστή κρίση...γυρνώ κανάλι μπας και γλυτώσω αλλά μάταια παντού έχουν βάλει τον ίδιο τίτλο ...καταλήγω στο τέλος να κάθομαι στον καναπέ με το ποτάκι μου ακούγοντας στον αγαπημένο μου ραδιοφωνικό σταθμό ερωτικές εξομολογήσεις ακροατών αναπολώντας τις δίκες μου περιπετειούλες....Αχ ωραία που ήταν τότε και εγώ νόμιζα ότι το μετά θα ήταν καλύτερο... ξέγνοιαστες οι περιπετειούλες τα σοβαρά είναι τα δύσκολα …έτσι βυθισμένη στις ερωτικές φαντασιώσεις πέφτω στην αγκαλιά του Mορφέα….

Παρελάζοντας...

Σήμερα λέω να κάνω ένα μικρο διαληματακι από το ηλεκτρονικό μου καλυβάκι και πάω να θυμηθώ τις μπλε μπλούζες και τα ευθυγραμμισμένα χεράκια στοιχισμενα κατά σειρά εδώ που τα λέμε ήταν ντροπή να είσαι στην ευθεία σαν να αναιρούσες τον άγραφο νόμο της βαρεμαρας στη παρέλαση...

Μετά αναμνήσεις προ 28ης ποιήματα που μου παίρναν τα μυαλά μέχρι να τα αποστηθίσω ελπίζω να μην συνεχίζετε το ίδιο τροπάριο αγαπημένα δασκαλακια είναι πράγματα αυτά να κάνετε τα παιδάκια παπαγαλάκια... φιλία και καλές βόλτες με φραπεδουμπες...επιβάλλονται λόγω της επετείου....

Γκρίνιες

Προσπαθώ για ακόμη μια φορά να καταλάβω τις ανθρώπινες περίπλοκες σχέσεις εξασκώντας ένα από τα αγαπημένα μου χόμπι ..Ποιο είναι θα μου πείτε.. μα τι άλλο από το να παρακολουθώ τους γύρω μου κάτι σαν ταινία που είσαι άλλα δεν είσαι ...

Το σημερινό σκηνικό βασίζετε σε ένα ζευγάρι ερωτευμένων και μαλωμένων ..Η κοπέλα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να πείσει τον σύντροφο της ότι της έλεγε κάτι λάθος έφευγε μακριά κουνούσε χέρια πόδια σε αντίθετες κατευθύνσεις σου έδινε να καταλάβεις ότι κάτι άσχημο είχε προηγηθεί η δική μου επιθυμία στην ταινία έλεγε να μαλώσανε γιατί την έστησε για ακόμη μια φορά και το λέω γιατί συνηθίζω παρατηρώντας τους να βγάζω τα δικά μου βιαστικά συμπεράσματα....

Ο Mr της κοπέλας πάλι άπλωνε τα χέρια απαλά προσπαθούσε να την αγγίξει να την χαϊδέψει να την πλησιάσει και να της δώσει το πολυπόθητο φιλί που ήταν μια ελπίδα γι'αυτον ότι όλα θα τελείωναν εκεί ...Αχ άντρες κούνια που σας κούναγε ...δεν μας μάθατε καλά μάλλον... ε που λέτε η κοπέλα μετά από ένα σημείο αφέθηκε στις προσπάθειες του αγαπημένου της… έλα όμως που είχε ζεσταθεί καλά από τόση ώρα προθέρμανσης και για μισή ώρα τον είχε τον άνθρωπο στο πεζοδρόμιο και του ζάλιζε τα ..&h9%@..

Μετά από τόση ώρα παρατήρησης να πω την αλήθεια μου τον λυπήθηκα τον χριστιανό και άντε να ξεφύγει... κατάλαβα ότι για ακόμη μια φορά σαν κοριτσάκι κι εγώ βιάστηκα να πάρω το μέρος της κοπέλας ..τελικά είμαστε πολύ μα πολύ γκρινιάρες πως μας αντέχετε ώρες ώρες...?

Μια μέρα μετά…

Ήταν ένα κορίτσι διαφορετικό δεν υπολόγιζε κανέναν τα πάντα της φαινότανε αστεία στη ζωη ..προσπαθούσε να αποδείξει στον ίδιο της τον εαυτό τα λάθη της πάλευα να τον κάνει να πονά ….ήθελε προσπάθεια για να τα καταφέρεις με το που σήκωνε το κεφάλι ψιλά να σου ξανά μια εικόνα με πόνο και βρισκότανε πιο χαμηλά από ποτέ… το είχε συνηθίσει….της άρεσε ο πόνος…

Για χρόνια πάλευε να κρατηθεί από πάνω του για να γλυτώσει από την περίεργη διαστροφή της... μα άσκοπα προσπαθούσε δεν την έβλεπε ίσως την είχε βάλει βαθιά μες στη καρδιά του ίσως πάλι την ταξίδευε στα παράξενα όνειρα του είχε την αίσθηση όμως της σιγουριάς ήταν βέβαιος ότι δεν θα την χάσει βλέπετε ήταν καλός ψυχολόγος μετρούσε κάθε κατάσταση ήξερε πότε τον παίρνει και πότε όχι….

Ήρθε ο καιρός όμως που όλα έπρεπε να αλλάξουν ο καιρός των αποφάσεων η το βήμα θα γινόταν μπροστά η θα έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής δεν ήξερε καλά να βαδίζει μόνη της θαρρούσε πως έπρεπε να διαβεί βουνό για να βρει το δρόμο της και τότε ήρθε αυτός που δεν πίστευε ότι υπάρχει και τάραξε την ήρεμη ζωή της….

Μελαχρινός ψηλόλιγνος ήσυχος τύπος από αυτούς που περιμένεις όλα στη ζωή τους να είναι σε τάξη δεν ήταν όμως…. καταστροφή είχε ποτίσει το κάθε του όνειρο σκοτάδια είχαν πλανέψει τις σκέψεις του…. και εκείνη να υπάρχει εκεί να του δίνει το χέρι και ας ήξερε ότι μια μέρα μετά θα το μετάνιωνε γνώριζε όμως ότι θα ήταν η πρώτη φορά που άφηνε τον εαυτό να ταξιδέψει…

Και το τέλος δεν άργησε να έρθει όλα μια μέρα στη ζωή τελειώνουν κατάλαβε ότι άδικα περίμενε να τη δει ο άλλοτε αγαπημένος της …είδε ότι η επόμενη μέρα μπορεί να έχει χαρά και ελπίδα προσπάθησε να βάλει τη σκέψη της σε σειρά και είδε ξανά ψιλά μα δεν χαμήλωσε το βλέμμα κατάλαβε ότι ήταν πιο ωραία εκεί πάνω υπήρχε μαγεία και την ταξίδεψε….στα πιο όμορφα μέρη της καρδιάς της…

Λάθος μου....

Τελικά είμαι και πολύ μεγάλος μπουνταλάς ....το πήρα απόφαση, τυφλή εμπιστοσύνη σε όλους μέχρι που τρώω κάτι ανάποδα συγυρισμένα χαστούκια και βρίσκω έδαφος για τα καλά και αυτή την φορά πιστέψτε με έχω γίνει πολύ ένα μαζί του αφού να φανταστείτε μέχρι και την γεύση του έχω στο στόμα μου.. λάσπη ανακατεμένη με μπόλικα ψέματα .....

Τα μισώ τα ψέματα το μυαλουδακι παίρνει ανάποδες στροφές με τα ψέματα ..ειδικά όταν τα ακούει από άτομα που τα είχε βάλει στα ουράνια.. ξέρετε εκεί κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και στις ελπίδες.....Τελικά λάθος για ακόμη μια φορά οι ελπίδες πρέπει να υπάρχουν πολύ μέσα μας να τις αφήνουμε.......να βγουν δειλά και από το χέρι… με προσοχή να μην μας πέσουν και τσακιστούν να μην σκοντάψουν και πληγωθούν.....και τότε ίσως μάθουν να βαδίζουν και μονές τους......

Η μικρή ονειροπόλα έκανε μια πολύ απότομη προσγείωση ......και πονάει .....από τις πέτρες που χάραξαν το κορμί της ....την άλλη φορά θα ελπίσω να έχει πιο κοντά το βαλιτσάκι με τις πρώτες βοήθειες....ίσως της ευχηθώ μια μέρα να μπορεί να δει πίσω από την μάσκα όλων αυτών των δήθεν καλοκάγαθων τεράτων.......που καραδοκούν για να βάλουν ακόμη λίγο πόνο στις καρδιές μας.

Milk & Honey

Ξύπνημα το πρωί με άρωμα από κουλουράκι, έτσι μου μύριζε κάθε φορά που πλησίαζα κοντά του..Είχα τη γεύση του αρωματισμένο με μέλι και κανέλα βουτηγμένο στο καυτό γάλα...υπέροχο να είναι δίπλα σου και να έχεις την αίσθηση του....

Καλημέρα ....ένα καυτό φιλί ,χάδια, αγγίγματα κάτω από τα σεντόνια, ταξιδεμα σε κάθε σημείο του κορμιού του...φωτιά κάθε ακουμπισμα και μια μεθυστική ζάλη που πλημμυρίζει κάθε σημείο σου.....

Έρωτας... κρυφά μυστικά πάθει ,επιθυμίες που πάντα λαχταρούσες και τώρα μπροστά σου ένα ρίγος διαπερνά κάθε μόριο του κορμιού σου,ένας μαγικός χορός στήνετε γύρω σας ,μια μάχη δυο σωμάτων που δεν θες να τελειώσει....

Ανάσα... με φωτιά ποτισμένη και ένας αναστεναγμός που τραντάζει κάθε ανεκπλήρωτη φαντασία σου...ένα όνειρο που πάντα σ'αφηνει να δεις το τέλος του....και η φωτιά του έχει γίνει φλόγα σου που τώρα σε καίει .....

Μπράβο μικρή μου...

Είναι πολλές τελικά οι φορές που χρειάστηκα να έχω μια μικρή επιβεβαίωση για το κάθε χαζό βηματάκι μου ...και περίμενα θα φτάνανε τα 2 μου χέρια για να μετρήσω τις στιγμές που την ζήτησα κοντά μου...Από πού να πρωτοξεκινήσω από το σχολείο και από το ποσό πολύ το έπαιρνα πάνω μου όταν άκουγα αυτό το μπράβο από το δάσκαλο, αισθανόμουν λες και είχα κερδίσει πρωτάθλημα. Μετά θυμάμαι στιγμές από άλλες επιτυχίες τους γονείς μου να φουσκώνουν από χαρά για το καμάρι τους για το ποσό καλά τα φέρνει βόλτα κι εγώ τους παρακολουθούσα όλο ευτυχία που είμαι τόσο άξια στα μάτια τους…

Δεν θέλω να με κοιτάτε για αυτά που κάνω αλλά γι' αυτό που είμαι……αυτό θέλω να φωνάξω…….

Δεν έχω ανάγκη την επιβεβαίωση ίσως πήρα γερή δόση της πιο μικρή έχω δίψα όμως για κατανόηση για μια ζεστή αγκαλιά για ένα γλυκό χάδι για ένα βλέμμα που να με επαναφέρει να με ξεσηκώνει να με κάνει να δω την ψυχή μου να δω αν έχω γλύκα αν έχω πόνο εκεί μέσα να ακούσω κάθε κρυφή επιθυμία μου …προσπαθώ να τα τραβήξω μονή από εκεί μέσα αλλά μάλλον τι να πω ....στο εργοστάσιο δεν βάλανε καλή λειτουργία γι τέτοιες καταστάσεις...και θα ήθελα τόσο πολύ να δω τι κρύβετε εκεί μέσα...

Secret garden

Ήταν κάπου κάποτε σε μια άλλη εποχή ένας πανέμορφος κήπος οπού κάθε μοναδικό φυτό του είχε κάποιες μαγικές ικανότητες, ήταν όλα ξεχωριστά και όμορφα και όλα μπορούσαν να δώσουν τόσους μα τόσους όμορφους καρπούς που όταν έμπαινες στον πειρασμό να διαλέξεις αναγκαζόσουν να καθίσεις με τις ώρες να τα κοιτάς και να αναρωτιέσαι πιο θα ήταν αυτό που λαχταρούσες πιο πολύ να γευτείς....


Υπήρχε κάτι όμως που σου τραβούσε την προσοχή εκεί μέσα μια κόκκινη μηλιά που αγκάλιαζε με τα κλαδιά της όλο τον κήπο τον προστάτευε από βροχές από το κρύο και από τις ανυπόφορες καλοκαιρινές ακτίνες του ήλιου... Κάποιες φορές έριχνε με ένα της τίναγμα τους καρπούς της για να πάρουν λίγο από τις μυστικές τις δυνάμεις και τα υπόλοιπα φυτά, ήθελε πολύ όμως να πάψει να το κάνει είχε κουραστεί να προσέχει με τις δυνάμεις κάθε μικρό και αδύναμο φυτό που φώλιαζε στις ρίζες της....


Ένα απόγευμα καθώς ο ήλιος έδυε ,η πανέμορφη κατακόκκινη μηλιά πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τον κήπο έγειρε στο πλάι και άφησε όλα τα φύλλα της να πέσουν να ακουμπήσουν σαν χάδι πάνω σε κάθε μικρό της φίλο . Τα είχε αγαπήσει αυτά τα τόσο ξεχωριστά φυτά, αλλά δεν είχε άλλες δυνάμεις η κούραση είχε κατακλύσει κάθε σημείο του ταλαιπωρημένου της κορμού και το σκοτάδι της φάνταζε υπέροχο....


Δεν ήθελε προσπάθεια για να είσαι εκεί ,μια απόφαση να εγκαταλείψεις τα πάντα και τότε το έφερνες κοντά σου σε υποδεχόταν χωρίς να του δόσεις τίποτα για αντάλλαγμα σε καλωσόριζε με χαρά μέσα στα σκοτεινά του μονοπάτια.....και τότε είδε ξανά δεν ήταν οι δυνάμεις της που είχε κουραστεί να τις δίνει αλλά η ανάγκη του να νιώσει μια αγκαλιά.....

Αγγίγματα

Υπάρχουν κάποιες ψυχές που έρχονται στη ζωή μας ακουμπάνε ελάχιστα πάνω μας και μετά διαλύονται με μιας, όπως τα μαυρα σύννεφα την ώρα που αφήνουν ξανά τον ήλιο να καθαρίσει τον ορίζοντα... Άλλες φορές πάλι μας αφήνουν σημάδια της διαδρομής τους για να μπορέσουμε να πάμε πιο κοντά τους όταν το θέλουμε ... Υπάρχουν όμως και οι φορές που απλά σβήνουν κάθε πιθανό σημάδι από το χαρτί και χάνονται χωρίς εξηγήσεις χωρίς περιττά λόγια….

Πόσες τέτοιες χαμένες ψυχές δεν αφήσαμε να περάσουν τον πόνο τους από πάνω μας....? Γίναμε ένα με κάθε θλίψη και καταστροφή τους, δώσαμε το 1000 % του εαυτού μας και δεν επιζητήσαμε τίποτα σαν αντάλλαγμα... σαν καλοί σαμαρείτες της ζωής προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο να τις σώσουμε να γίνουμε μικροί σωτήριες αλλά μάταια ….Δεν υπάρχει σωτηρία αν δεν υπάρχει χέρι από την άλλη πλευρά να περιμένει για ένα μικρό άγγιγμα από αυτά που σε επαναφέρουν ..στην ίδια τη ζωή…...ένα άγγιγμα ψυχής....

Ελπίζω να βρείτε το δρόμο σας.....

Μια ζωή σε ένα παγκάκι

Είναι τόσο όμορφο, τόσο περίεργο και διαφορετικό το κοιτώ πολλές φορές να δω αν είναι πάλι μόνο του η αν φωλιάζουν πάνω του κάποια χάδια από περαστικά ζευγαράκια που κοντοστέκοντε λες και τους έχει μαγέψει, λες και τους ζήτησε να πάνε κοντά του να πάρει λίγο από τη γλύκα του έρωτα τους..... περιμένει….. επιζητεί κάθε παρέα κάθε μικρό καθημερινό χάδι. Κάποτε το άγγιξα θυμάμαι και ένοιωσα όλα όσα ήθελε να μου πει.. με φόβισε μου είπε να φύγω να μην γίνω σαν αυτό μου μίλησε για τον πόνο του, για την αβάστακτη μοναξιά του, για την πίκρα της απομάκρυνσης κάθε προσωρινού επισκέπτη του....

Ήθελα να μείνω κοντά του μα δεν με άφησε, κάλεσε κάθε σκοτεινό του φίλο από αυτούς που φοβάσαι να αντικρίσεις όταν μένεις μόνος ..με έδιωχνε με κάθε τρόπο μετά μου έδειξε ένα από τους φίλους του, ένα παρατημένο κάθισμα μέσα σε κάτι χαλάσματα αυτό είναι πιο τυχερό μου είπε είχε φτιαχτεί για να είναι μόνο, για να έχει μόνο ένα άγγιγμα δεν ένοιωσε ποτέ την ομορφιά του έρωτα, της αγάπης, δεν έμαθε πως είναι να ζεις χωρίς να μπορείς να πάρεις λίγο από αυτά που τόσο λαχταράς....δεν αισθάνεται πόνο από όλα όσα του λείπουν...

Έχει περάσει καιρός από εκείνη την κουβέντα μας και σήμερα θαρρώ το ένοιωσα πιο χαρούμενο σαν να άρχισε να συμβιβάζεται με την κατάρα του...άλλαζε χρώματα με κάθε μικρή ακτίνα φωτός που κυλούσε πάνω του, το κόκκινο έλαμπε παρά την φθορά του, ο ξύλινος σκελετός του φάνταζε διαφορετικός πιο όμορφος από ποτέ....σήμερα δε ήταν μόνο είχε μια ξεχωριστή παρέα που κούρνιασε στην αγκαλιά του, ένα ζευγάρι διαφορετικό και τόσο αγαπημένο δυο ηλικιωμένες φιγούρες αγκαλιασμένες….

Ένοιωσα κάθε κρυφό αναστεναγμό πόνου που άφηνε να περάσει σαν άνεμος μέσα από τη ραχοκοκαλιά του ...... είδε το φόβο της πιο μεγάλης και μακρινής απομακρύνσεις εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι η αγάπη είναι για να την ζεις όπως σου έρθει είτε μέσα από ένα ανάλαφρο άγγιγμα ενός μικρού παιδιού είτε μέσα από το άχαρο ακούμπισμα ενός κουρασμένου κορμιού... κατάλαβε ότι περνώντας από πόνους και φόβους φτάνεις πιο κοντά της ...την αναγνωρίζεις σε κάθε πλησίασμα... Έτσι η γαλήνη επέστρεψε και έσβησε κάθε πόνο και πίκρα του....

Χαιρετίσματα λοιπόν...

Είναι κάτι κολλήματα που τρώω με κάτι τραγούδια απίστευτα… έχει εδώ και 3 μέρες οι μόνοι στίχοι που μου έρχονται στο μυαλό είναι από ένα γνωστό τραγουδάκι του παλιό ροκά Βασίλη Παπακωνσταντίνου που μεγάλωσε γενιές και γενιές και ακόμη μας τραγουδά για να θυμόμαστε τα νιάτα μας όταν μέσα στην τρέλα μας με τα μυαλά στα κάγκελα και με μπόλικη άγνοια στις πλάτες μας ζούσαμε την δροσιά της εφηβείας....

Περάσανε τα χρόνια και όσο σκέφτομαι ότι άφησα πίσω και ότι βρίσκω μπροστά μου με κάνει να πιστεύω πιο έντονα ότι τελικά η ζωή είναι συνεχώς σε μια μόνιμη επανάληψη ..πείτε το ρουτίνα , καθημερινότητα, βαρεμάρα δεν ξέρω... βλέπω μετά ότι πάλι είμαι στην ιδία κατάσταση σαν να περνώ μια δεύτερη εφηβεία.. Γίνεται αυτό...? Λέτε επιστημονικά να υπάρχει τέτοια κατάσταση...? Παλιμπαιδισμός θα πείτε.. ναι OK δεκτό αλλά κάτι κυρίες στη γειτονιά άκουσα να το λένε αλλιώς για τον κύριο Μήτσο το μανάβη που στα 45 του αγόρασε μηχανή, όλες μαζί βγάλανε την απόφαση ότι ο άνθρωπος ξεμωράθηκε, έτσι την είπαν τη κατάσταση του...Άκουγα κι εγώ που τα λέγανε και τρόμαξα η κακομοίρα, φοβάμαι όμως να σκέφτομαι ότι μετά από 5 χρόνια μπορεί να μετανιώσω για πράγματα που δεν έκανα και έτσι απλά ζω την κάθε μικρή ξεμωραμένη στιγμούλα που μου έρχεται ...

Κοντεύουν να τελειώσουν οι στίχοι τώρα και μου έχουν φέρει τόσες εικόνες από εκείνα τα χρόνια που είναι σαν να τις ζω για ακόμη μια φορά τελικά ήταν πολύ γλυκό εκείνο το κορίτσι με τα σκισμένα τζιν με την εκνευριστική διαπασών μουσική με τα τρελά άλματα από τα παράθυρα για ατελείωτες βόλτες με τα καρντάσια με τις φάρσες που ξετρέλαιναν τους πάντες, αλλά έρχονται και οι αναμνήσεις από εκείνες τις πολύ μοναχικές νυχτερινές βόλτες μέσα στη βροχή με walkman στα αυτιά να περιμένω να βγουν τα άστρα ξανά και ας είχε ποτίσει μέχρι μέσα μου η υγρασία και ο ουρανός ας μην έλεγε να καθαρίσει ήξερα να βλέπω μέσα από αυτόν και ας ήταν σκοτεινός...

Χαίρομαι που αυτό το κορίτσι άρχισε να ξανά βρίσκει το δρόμο του και επιστρέφει στα ίδια γνώριμα μέρη νόμιζα ότι το είχα ξεχάσει μα έκανα λάθος υπήρχε πάντα εκεί μέσα ….στην κάθε τρέλα που μου ερχόταν να κάνω στη κάθε φανταστική ιστορία του μυαλού μου στο κάθε χτύπο της καρδιάς μου…στο κάθε άκουσμα μιας γνώριμης νότας....

Σε ευχαριστώ που υπάρχεις ακόμη..

Μικρά και μεγάλα ψεματάκια..

Προσπαθώντας πολλές φορές να μην πληγώσουμε και να μην απογοητεύσουμε κάποιους που αγαπάμε αναγκαζόμαστε να πούμε μερικά μικρά ψεματάκια, άλλες πάλι τα ψεματάκια γίνονται ψέματα και κάποια στιγμή καταλήγουν να γίνουν μεγάλα ψέματα … Ξέρουμε όμως από τις δέκα εντολές που διαβάσαμε στα θρησκευτικά ότι είναι ένα από τα αμαρτήματα που δεν πρέπει να κάνουμε αλλά κάτι πολύ βαθιά εκεί μέσα μας λέει, "έλα πες το για καλό το κανείς άλλωστε δεν θα είναι και η μοναδική εντολή που δεν έχεις ακούσει.. "Έτσι ξαφνικά ανοίγει η πυγή με τα ψέματα και μετά όλα έρχονται μόνα τους χωρίς να το θέλουμε …

Σήμερα ήταν μια μέρα από αυτές που χρειάστηκα να τα χρησιμοποιήσω, για να μην πληγώσω το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο. Δεν θα το έκανα είχα πει πριν από χρονιά στον εαυτό μου, αλλά έλα που μερικές φορές η ζωή δεν μας ακούει και κάνει τις δικές της ανατροπές .Έδινα την καλύτερη παράσταση της ζωής μου και ήθελα τόσο να είμαι πειστική αλλά όταν δεν έχεις μάθει για χρονιά να το κανείς σου βγαίνουν όλα αυτά τα μικρά σημαδάκια ψεύδους που αρχίζουν σιγά σιγά να ζωγραφίζονται πάνω στο πρόσωπο σου, ένα γελάκι άσχετο, ένα ανέβασμα του φρυδιού, ένα χαμήλωμα του βλέμματος, ένα μικρό δαγκωματακι στα χείλη και άντε μετά να κρυφτείς που ξέρεις ότι φταις κιόλας..

Ήθελα να φωνάξω τον Caravaggio εκείνη την ώρα να σώσει την κατάσταση, να ζωγραφίσει στον καμβά του προσώπου μου αλλά μάταια οι περίεργες γκριμάτσες τώρα δεν έλεγαν να αλλάξουν μορφή και έβαζα όλες μου τις δυνάμεις για να γλιτώσω από το ανακριτικό βλέμμα που δεν έλεγε να πιστέψει ούτε λέξη από όσα σκαρφιζόμουν σαν να ήθελε να με αδειάσει από όλα όσα έβλεπε σαν να ήθελε να με αφήσει γυμνή στη μέση της καταιγίδας και πάλευα με κάθε τρόπο να γλιτώσω…δεν είχα πάει για πρόσκοπος μικρή έτσι δεν ήξερα τι κάνεις όταν βρεθείς στη μέση της καταιγίδας ακανόνιστες κινήσεις μόνο για επιβίωση μόνο αυτό μπορούσα να κάνω….μόνο αυτό μπορώ να κάνω…και θα ήθελα να ήταν όλα ένα κακό όνειρο αλλά δυστυχώς είναι Ζωή ..