Υπάρχουν κάποιες ψυχές που έρχονται στη ζωή μας ακουμπάνε ελάχιστα πάνω μας και μετά διαλύονται με μιας, όπως τα μαυρα σύννεφα την ώρα που αφήνουν ξανά τον ήλιο να καθαρίσει τον ορίζοντα... Άλλες φορές πάλι μας αφήνουν σημάδια της διαδρομής τους για να μπορέσουμε να πάμε πιο κοντά τους όταν το θέλουμε ... Υπάρχουν όμως και οι φορές που απλά σβήνουν κάθε πιθανό σημάδι από το χαρτί και χάνονται χωρίς εξηγήσεις χωρίς περιττά λόγια….
Πόσες τέτοιες χαμένες ψυχές δεν αφήσαμε να περάσουν τον πόνο τους από πάνω μας....? Γίναμε ένα με κάθε θλίψη και καταστροφή τους, δώσαμε το 1000 % του εαυτού μας και δεν επιζητήσαμε τίποτα σαν αντάλλαγμα... σαν καλοί σαμαρείτες της ζωής προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο να τις σώσουμε να γίνουμε μικροί σωτήριες αλλά μάταια ….Δεν υπάρχει σωτηρία αν δεν υπάρχει χέρι από την άλλη πλευρά να περιμένει για ένα μικρό άγγιγμα από αυτά που σε επαναφέρουν ..στην ίδια τη ζωή…...ένα άγγιγμα ψυχής....
Ελπίζω να βρείτε το δρόμο σας.....
6 σχόλια:
Πάντα το έδινα το χέρι μου , την ψυχή μου , πάντα και ας μην έμενε τίποτα για μένα.Και όμως όταν έδωσα και την καρδιά μου μαζί ...μάταια περίμενα το χέρι της όταν το χρειάστηκα,τώρα που δεν ξέρω τον δρόμο , δεν βλέπω από τον ήλιο που με τυφλώνει με σκοτάδι και κρύο....
Μερικές φορές, χρειάζεται στην άκρη του γκρεμού να στέκεσαι και να περιμένεις.. για κείν, την μία φορά, που θα σηκώσει με όλη τη δύναμη το χέρι γυρευοντάς σε.. Δε λέω πως είναι εύκολο, ή πως μπορείς πάντα να αντέξεις να περιμένεις...
Μα κάποτε, απλά το γνωρίζεις.. πως το να φύγεις, είναι ο δικός σου γκρεμός...
Καλημέρα!
Γλυκέ μου fcs να συνεχίσεις να δίνεις θέλει δύναμη να το κάνεις όταν για χρόνια παλεύεις να βοηθήσεις την κάθε μικρή φευγαλέα ψυχούλα, όταν δεν βλέπεις κανένα χέρι από την άλλη πλευρά, όταν το σκοτάδι σε έχει κατακλίσει, όταν ο ήλιος δεν λέει να σε ζεστάνει παρά τις ολόθερμες ακτίνες του....
Οταν ξέρεις να δίνεις.... το κάθε μικρό τέτοιο άγγιγμα φαντάζει μεγαλειώδης....και η χαρά του ξανά γεννά συναισθήματα που γεμίζουν με χρώματα τις σκέψεις και τότε το δρομάκι της ζωης σου φαίνεται για την πιο φωτεινή χρυσοστόλιστη λεωφόρο ....που περιμένει να την περπατήσεις…..
Φιλιά καλό απογευματάκι...
Ταξιδιάρικα "ανεμοσκορπισμτα" μου... Γκρεμός φόβος δεν ξέρω μπερδεμένα μέσα στη σκέψη μου... από την άλλη πάλι δεν είναι απαραίτητο να ζητάς να σε δουν αρκεί να ξέρεις ο ίδιος ότι υπάρχεις.... και ας είσαι και στην άκρη του γκρεμού...
Ελπίζω και ονειρεύομαι να έρθει μια φορά και η στιγμή που το χέρι θα απλωθεί με δύναμη γυρεύοντας να το σφίξω να το φέρω κοντά μου.. Εγω θα είμαι εκεί έτσι έχω μάθει αυτό ξέρω να κάνω....
Φιλια γλυκε μου...
Κοίτα, δεν ξέρω πως να σου το πω ακριβώς....Στην αρχή δοκίμασα να προσανατολιστώ με τα αστέρια στον ουρανό. Μετά δοκίμασα όλους τους χάρτες που κυκλοφορούν στο εμπόριο. Τελευταία -επειδή είμαι και παιδί της τεχνολογίας (μην χέσω...)- αποφάσισα να χρησιμοποιήσω GPS. Το αποτέλεσμα όμως είναι πάντα το ίδιο:δεν βρίσκω τον δρόμο ΜΟΥ, με τίποτα. Με τίποτα όμως....
:PP
Όμορφη αναρτησούλα. Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα. Αν ψάχνεις δουλειά ξεναγού, για να δείχνεις τον δρόμο, πες μου. Μάλλον θα σε χρειαστώ!
Καλέ μου Eric δεν χρειάζεται να το κάνω επάγγελμα είμαι εδώ και το χέρι μου πάντα είναι απλωμένο μπορεί να μην ξέρω το επόμενο βήμα της διαδρομής αλλά ελπίζω...και αυτό είναι ότι πιο σημαντικό όσος πόνος και να περάσει υπάρχει αυτό μέσα μου που θα με δίνει κουράγιο να συνεχίσω......
Όποτε και να χρειαστείς ένα μικρό τέτοιο άγγιγμα θα είμαι εδώ αν μου το ζητήσεις...
Επισης μην πολύ ακούς τα GPS δεν τους έχουν βάλει λειτουργία για να βρίσκουν το δρόμο της καρδιάς.....
Φιλακια καλό απόγευμα...
Δημοσίευση σχολίου