Είναι τόσο όμορφο, τόσο περίεργο και διαφορετικό το κοιτώ πολλές φορές να δω αν είναι πάλι μόνο του η αν φωλιάζουν πάνω του κάποια χάδια από περαστικά ζευγαράκια που κοντοστέκοντε λες και τους έχει μαγέψει, λες και τους ζήτησε να πάνε κοντά του να πάρει λίγο από τη γλύκα του έρωτα τους..... περιμένει….. επιζητεί κάθε παρέα κάθε μικρό καθημερινό χάδι. Κάποτε το άγγιξα θυμάμαι και ένοιωσα όλα όσα ήθελε να μου πει.. με φόβισε μου είπε να φύγω να μην γίνω σαν αυτό μου μίλησε για τον πόνο του, για την αβάστακτη μοναξιά του, για την πίκρα της απομάκρυνσης κάθε προσωρινού επισκέπτη του....
Ήθελα να μείνω κοντά του μα δεν με άφησε, κάλεσε κάθε σκοτεινό του φίλο από αυτούς που φοβάσαι να αντικρίσεις όταν μένεις μόνος ..με έδιωχνε με κάθε τρόπο μετά μου έδειξε ένα από τους φίλους του, ένα παρατημένο κάθισμα μέσα σε κάτι χαλάσματα αυτό είναι πιο τυχερό μου είπε είχε φτιαχτεί για να είναι μόνο, για να έχει μόνο ένα άγγιγμα δεν ένοιωσε ποτέ την ομορφιά του έρωτα, της αγάπης, δεν έμαθε πως είναι να ζεις χωρίς να μπορείς να πάρεις λίγο από αυτά που τόσο λαχταράς....δεν αισθάνεται πόνο από όλα όσα του λείπουν...
Έχει περάσει καιρός από εκείνη την κουβέντα μας και σήμερα θαρρώ το ένοιωσα πιο χαρούμενο σαν να άρχισε να συμβιβάζεται με την κατάρα του...άλλαζε χρώματα με κάθε μικρή ακτίνα φωτός που κυλούσε πάνω του, το κόκκινο έλαμπε παρά την φθορά του, ο ξύλινος σκελετός του φάνταζε διαφορετικός πιο όμορφος από ποτέ....σήμερα δε ήταν μόνο είχε μια ξεχωριστή παρέα που κούρνιασε στην αγκαλιά του, ένα ζευγάρι διαφορετικό και τόσο αγαπημένο δυο ηλικιωμένες φιγούρες αγκαλιασμένες….
Ένοιωσα κάθε κρυφό αναστεναγμό πόνου που άφηνε να περάσει σαν άνεμος μέσα από τη ραχοκοκαλιά του ...... είδε το φόβο της πιο μεγάλης και μακρινής απομακρύνσεις εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι η αγάπη είναι για να την ζεις όπως σου έρθει είτε μέσα από ένα ανάλαφρο άγγιγμα ενός μικρού παιδιού είτε μέσα από το άχαρο ακούμπισμα ενός κουρασμένου κορμιού... κατάλαβε ότι περνώντας από πόνους και φόβους φτάνεις πιο κοντά της ...την αναγνωρίζεις σε κάθε πλησίασμα... Έτσι η γαλήνη επέστρεψε και έσβησε κάθε πόνο και πίκρα του....
Ένοιωσα κάθε κρυφό αναστεναγμό πόνου που άφηνε να περάσει σαν άνεμος μέσα από τη ραχοκοκαλιά του ...... είδε το φόβο της πιο μεγάλης και μακρινής απομακρύνσεις εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι η αγάπη είναι για να την ζεις όπως σου έρθει είτε μέσα από ένα ανάλαφρο άγγιγμα ενός μικρού παιδιού είτε μέσα από το άχαρο ακούμπισμα ενός κουρασμένου κορμιού... κατάλαβε ότι περνώντας από πόνους και φόβους φτάνεις πιο κοντά της ...την αναγνωρίζεις σε κάθε πλησίασμα... Έτσι η γαλήνη επέστρεψε και έσβησε κάθε πόνο και πίκρα του....
6 σχόλια:
Εγώ θα σταθώ στα τελευταία σου λόγια... για το ηλικιωμένο ζευγάρι... :) Ηλικιωμένα ζευγάρια που απολαμβάνουν τη βόλτα τους στην παραλοία περπατώντας αργά και παρατηρώντας τα πάντα γύρω τους .... απολαμβάνουν τη ζωή που πέρασε από πάνω τους απολαμβάνουν τα χάδια που τους έμειναν και αναπολούν όλα όσα πέρασαν, τα κοιτάω και χαμογελάω. Βλέπω μετά και τα αντίστοιχα αλλά σε πολύ μικρότερη ηλικία ζευγάρια που έχουν μπροστά τους όλη τους τη ζωή ... βόλτες, χάδια πάνω στο παγκάκι, χαμόγελα και όνειρα... πόσες διαφορές αλλά και πόσες ομοιότητες ε? τί είναι αυτό που τους ενώνει..? Η αγάπη , ο έρωτας .. Είναι δυνατόν να υπάρχει έρωτας στην ηλικία των -ήντα... ? Ναι είναι ο έρωτας που έχει πλέον μετουσιωθεί σε αγάπη και είναι τόσο ισχυρή σε αυτή την ηλικία που ξεπερνά σε δύναμη την ισχύ του έρωτα στα πρώτα του βήματα... Είναι ο έρωτας που όταν τους χτύπησε την πόρτα τον αρπάξανε, τον έζησαν σε όλο του το μεγαλείο και αυτός τους απογείωσε και τους πήγε σε μέρη μακρινά και τους έκανε δώρο την αγάπη.
Όμορφο κείμενο μικρή ονειροπόλα. Νομίζω οτι το παγκάκι θα είναι χαρούμενο για τον τρόπο με τον οποίο περιέγραψες την...ύπαρξη του. Όσο για την ουσία, θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα TNT, και κυρίως με το πιο βασικό, το να έχει κανείς το τεράστιο προνόμιο σε αυτή την γη, να γνωρίζει τον έρωτα και να μπορεί στην συνέχεια να τον μετουσιώνει και να τον βιώνει σε αληθινή πέρα για πέρα αγάπη.
Σου στέλνω την καλημέρα μου, καθισμένος σε ένα παγκάκι....
πραγματικά τα παγκάκια είναι οι σοφοί των πόλεων!
πόσους έρωτες,χωρισμούς,όρκους φιλίας,χαζολογήματα και Διαλόγους έχουν σηκώσει στις ξύλινες πλάτες τους!
κι εμείς πάνω τους,εφηβικές πατημασιές,χαρακιές και αναμνήσεις από μαρκαδόρους-για να μη νιώθουν μόνα τους!
My tnt αυτό είναι το σημαντικό να μπορέσεις να δεις τον έρωτα όταν σου έρθει και να τον αρπάξεις να μην τον αφήσεις να φύγει... να παλέψεις με κάθε τρόπο γι'αυτον ίσως να χρειαστεί να δώσεις το κάθε μικρό μόριο της ύπαρξης σου ίσως πάλι σου δώσουν τόσα πολλά που ούτε φανταζόσουν ότι υπάρχουν αρκεί να είσαι εκεί την κατάλληλη στιγμή ...αρκεί να θέλεις να δεις αληθινή αγάπη ένα κράτημα του χεριού....μια ζεστή αγκαλιά...
Φιλιά my tnt...
Υ.Γ Sorry τώρα το είδα
Αχ...!!Eric αληθινή αγάπη αυτό δεν ψάχνουμε όλοι μας αυτό δεν επιζητούμε….? πόσοι από εμάς όμως αντέχουμε τη διαδρομή μέχρι να την αγγίξουμε....?
Ελπίζω να ήταν όμορφα στο παγκάκι σε φαντάζομε καθισμένο να του κρατάς συντροφιά....
Φιλάκια καληνυχτες...
Υ.Γ η μικρή ονειροπόλα σε ευχαριστεί πολύ πολύ για τα καλά σου λόγια....
Καλή μου Raindrop έχουν ακούσει και έχουν ακούσει τα κακόμοιρα παγκάκια.. και μας έχουν δώσει τόσες αναμνήσεις και τόσες εικόνες....όπως πολύ καλά λες με τόσες γνώσεις που απόκτησαν με όλα αυτά τα αγγίγματα δικαιωματικά τους ανήκει ο τίτλος του σοφού της πόλης...γιατί έχουν το χάρισμα να στεκουν και να ακούνε να δέχονται τα πάντα ...
Φιλιά καλό βραδάκι...
Δημοσίευση σχολίου