Είναι κάτι κολλήματα που τρώω με κάτι τραγούδια απίστευτα… έχει εδώ και 3 μέρες οι μόνοι στίχοι που μου έρχονται στο μυαλό είναι από ένα γνωστό τραγουδάκι του παλιό ροκά Βασίλη Παπακωνσταντίνου που μεγάλωσε γενιές και γενιές και ακόμη μας τραγουδά για να θυμόμαστε τα νιάτα μας όταν μέσα στην τρέλα μας με τα μυαλά στα κάγκελα και με μπόλικη άγνοια στις πλάτες μας ζούσαμε την δροσιά της εφηβείας....
Περάσανε τα χρόνια και όσο σκέφτομαι ότι άφησα πίσω και ότι βρίσκω μπροστά μου με κάνει να πιστεύω πιο έντονα ότι τελικά η ζωή είναι συνεχώς σε μια μόνιμη επανάληψη ..πείτε το ρουτίνα , καθημερινότητα, βαρεμάρα δεν ξέρω... βλέπω μετά ότι πάλι είμαι στην ιδία κατάσταση σαν να περνώ μια δεύτερη εφηβεία.. Γίνεται αυτό...? Λέτε επιστημονικά να υπάρχει τέτοια κατάσταση...? Παλιμπαιδισμός θα πείτε.. ναι OK δεκτό αλλά κάτι κυρίες στη γειτονιά άκουσα να το λένε αλλιώς για τον κύριο Μήτσο το μανάβη που στα 45 του αγόρασε μηχανή, όλες μαζί βγάλανε την απόφαση ότι ο άνθρωπος ξεμωράθηκε, έτσι την είπαν τη κατάσταση του...Άκουγα κι εγώ που τα λέγανε και τρόμαξα η κακομοίρα, φοβάμαι όμως να σκέφτομαι ότι μετά από 5 χρόνια μπορεί να μετανιώσω για πράγματα που δεν έκανα και έτσι απλά ζω την κάθε μικρή ξεμωραμένη στιγμούλα που μου έρχεται ...
Κοντεύουν να τελειώσουν οι στίχοι τώρα και μου έχουν φέρει τόσες εικόνες από εκείνα τα χρόνια που είναι σαν να τις ζω για ακόμη μια φορά τελικά ήταν πολύ γλυκό εκείνο το κορίτσι με τα σκισμένα τζιν με την εκνευριστική διαπασών μουσική με τα τρελά άλματα από τα παράθυρα για ατελείωτες βόλτες με τα καρντάσια με τις φάρσες που ξετρέλαιναν τους πάντες, αλλά έρχονται και οι αναμνήσεις από εκείνες τις πολύ μοναχικές νυχτερινές βόλτες μέσα στη βροχή με walkman στα αυτιά να περιμένω να βγουν τα άστρα ξανά και ας είχε ποτίσει μέχρι μέσα μου η υγρασία και ο ουρανός ας μην έλεγε να καθαρίσει ήξερα να βλέπω μέσα από αυτόν και ας ήταν σκοτεινός...
Χαίρομαι που αυτό το κορίτσι άρχισε να ξανά βρίσκει το δρόμο του και επιστρέφει στα ίδια γνώριμα μέρη νόμιζα ότι το είχα ξεχάσει μα έκανα λάθος υπήρχε πάντα εκεί μέσα ….στην κάθε τρέλα που μου ερχόταν να κάνω στη κάθε φανταστική ιστορία του μυαλού μου στο κάθε χτύπο της καρδιάς μου…στο κάθε άκουσμα μιας γνώριμης νότας....
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις ακόμη..
10 σχόλια:
Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη
Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»
Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη
Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία
Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη
Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα
Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του
Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ' το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του
Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»
Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο
Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας την φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα...
Αφιερωμένο εξαιρετικά. Να είσαι καλά.
Είδες τι όμορφες που είναι οι αναμνήσεις? ακόμα και αν κάποιες από αυτές έχουν λίγο πίκρα στην γεύση τους και λίγο πόνο στην θύμηση τους...
Eric σε ευχαριστώ ...
Έβαλα να το ακούω ταυτόχρονα το διάβαζα και μπήκα στον πειρασμό του...
Ξεχωρίζω δυο σημεία που θα μπορουσε να ειναι και η απαντηση στην πιο ταξιδιαρικι αφιερωση που μου εχουνε κανει «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»
Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας την φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα...
Σε ευχαριστωωωωω..
Καλό βραδάκι...
Τις καλησπερες μου σου στέλνω γλυκέ μου fcs..
Οι αναμνήσεις είναι όμορφες όταν δεν γίνονται εμπόδιο να συνεχίσουμε έτσι φαντάζουν ακόμη πιο υπέροχες και πιο μοναδικές από ότι όταν τις ζούσαμε...
Και ας δανειστώ ακόμη ένα κομμάτι της αφιέρωσης του Eric
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»
Έτσι συνεχίζουμε με αναμνήσεις πίκρες και λάθη τα φέρνουμε στα μέτρα μας γιατί η ζωή είναι ένα μικρό τρελοκομείο...
Φιλιά και μια γλυκιά καληνύχτα..
Μια φίλη μου (?!) πριν από λίγες ημέρες μου είπε : ''Εσείς οι άντρες δεν μεγαλώνετε ποτέ!!!! '' Δεν ξέρω εαν το εννοούσε σαν κατάρα ή ευχή αλλά δεν είναι υπέροχο να είσαι 30+ και να έχεις ακόμη την εφηβική τρέλα , να κάνεις όλες εκείνες τις μαλακίες και να ξερένεσαι στο γέλιο... άλλωστε το γέλιο είναι ΖΩΗ και μας έχει λείψει από την καθημερινότητά μας . Βέβαια κινδυνεύεις πάντα να κατηγορηθείς από όλους εκείνους που έχασαν κάθε είδους τρέλας και φαντασίας πριν από χρόνια και να σου που ''α καλά αυτή / αυτός ξεμωράθηκε!!'' Μου φαίνεται ότι και εσύ ξανα-ανακάλυψες εκείνο το μικρό κοριτσάκι που ονειρευόταν , έκανε όνειρα, είχε ελπίδες ... δεν είναι υπέροχα όταν ανακαλύπτεις και πάλι την εποχή της αθωότητας ?!!!
Respect στον κυριο Μητσο τον μαναβη που αγορασε μηχανη στα 45 του!
Το κοριτσακι ειναι εκει..παντα θα ειναι..το μονο που εχεις να κανεις ειναι να το παρεις απο το χερι κ να προχωρησετε μαζι.
φιλια κοριτσιστικα!
My tnt σαν να την ξέρω αυτή τη φίλη σου ...τι λέει ώρες ώρες όμως η άτιμη μήπως σου είχε πει και για το σύνδρομο του Peter Pan ...?
Τελικά νομίζω ότι άρχισα να καταλαβενω γιατί εσείς οι άντρες έχετε αυτό το κουσουρακι είναι ωραία όλα αυτά τα τρελά που κάναμε να υπάρχουν ακόμη στη ζωή μας και όπως ακριβώς το είπες μας επιστρέφουν στην εποχή της αθωότητας μας δίνουν ελπίδες και όνειρα ξανά...
Φιλιά πολλά γλυκέ μου..
Συναυλιασμενη μου naya το κοριτσάκι ευτυχώς δεν χάθηκε όλα αυτά τα χρόνια μάλλον είχε πολλές αντοχές και κρατούσε πυξίδα για να επιστρέψει κάποια στιγμή και τώρα που το βρήκα ξανά λέω να του κρατήσω το χέρι γερά ..
Α αυτό είπα στην κυρία Σουλα και Βούλα της γειτονιάς τι φταίει και ο κυρ Μητσος που στα 18 του ο πατέρας του δεν μπορούσε η μάλλον δεν ήθελε να του πάρει μηχανή να φύγει ο άνθρωπος χωρίς να ζήσει την τρελά του..?
Φιλιά κοριτσίστικα λοιπόν...
Καλησπέρα.
Παλιμπαιδισμό διάβασα;
Welcome to the club!
Είδες τόσο καιρό τι έχανα καλέ μου Pan.. Καλώς σας βρήκα στο club λοιπόν...
Φιλιά καλό βραδάκι.. σύντροφε Pan
Δημοσίευση σχολίου